Έκανα ξεχωριστό post για το νέο Batman Inc. όπως μπορεί να δει κανείς. Δεν γινόταν αλλιώς. Το ποστ των εβδομαδιαίων κυκλοφοριών, ακόμη και χωρίς αυτό, έχει τεράστιο μέγεθος. Τώρα ποιος ακούει τον Μανώλη που θα λέει πως του έκλεψα την ιδέα! Ας φωνάζει.
Αρχίζω με το Batman #4. Στο συγκεκριμένο τεύχος γίνεται προσπάθεια ώστε να δοθεί μια εξήγηση για την σιγουριά του Batman πως δεν υπάρχει Court of Owls. Μας την χρώσταγε άλλωστε ο Snyder από την στιγμή που τον έβαζε τον να δηλώνει την απόλυτη άποψή του πάνω σε αυτό το θέμα. Μαζί με τον Capullo λοιπόν μας γύρισαν στην παιδική του ηλικία και έδειξαν γιατί αυτή η η άποψη του έχει εντυπωθεί στο μυαλό και τον σπρώχνει μόνο προς μία κατεύθυνση. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη ιδέα αυτήν τη στιγμή. Α, ο Capullo, γίνεται ακόμη καλύτερος ανά τεύχος ενώ τα μελάνια του Todd στα σκίτσα του δεν μου λείπουν καθόλου.
Στο Wonder Woman #4 υπάρχει λιγότερη δράση αλλά πάρα πολύ ουσία. Το καλύτερο τεύχος μέχρι τώρα. H Ήρα είναι αυτή που ξέρουμε, αυτή που αγαπάμε να μισούμε. Αυτή που δεν έχει σε τίποτα να μετατρέψει ένα νησί γεμάτο αμαζόνες σε καταφύγιο ερπετών. Ε, εντάξει την έκανε και metalhead την Diana ο Αz, δεν θέλω πολύ να λυγίσω πρώτα και μετά να αρχίσω να χοροπηδάω δείχνοντας πως εγκρίνω. Αφήστε που καταφέρνει να μέσα στο metal-club να εξελίξει τους χαρακτήρες μέσω των διαλόγων περισσότερο από τα τρία προηγούμενα τεύχη.
Επιμένω γυναικεία και συνεχίζω με το Catwoman #4. Είναι απίστευτη η ενέργεια που βγάζει ο March στις σκηνές δράσης. Δεν ξέρω πως παίρνουν αποφάσεις συγγραφέας και σχεδιαστής αλλά είναι επίσης έξοχα χορογραφημένες αυτές οι σκηνές. Ακόμη και σε αυτό το τεύχος που μπορεί να χαρακτηριστεί μεταβατικό η αρχή του και το τέλος του αποζημιώνουν. Στο ίδιο καλό επίπεδο και το Birds Of Prey #4. Μια πολύ καλή σκηνή πάνω σε ένα τρένο, γκεσταριλίκι από την Batgirl η οποία φαίνεται πιο διασκεδαστική εδώ από το δικό της comic αν και εμφανίζεται μόνο σε μερικές σελίδες και σπιρτόζικοι διάλογοι.
Πριν ασχοληθώ με την Vertigo ας πω και δυο λογάκια για μερικά ακόμη εκ των "New 52". To Green Lantern Corps #4 ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από το προηγούμενο τεύχος. Μου άρεσε και η εξήγηση, μου άρεσε και που πάλι ρίξανε μεγάλο μέρος του φταιξίματος στους Guardians ενώ η σκηνή της ανάκρισης, πριν μπει ο από μηχανής Αρειανός, ήταν πολύ αστεία. Το Justice League #4 ήταν χάλια. Σταμάτησαν να αντιγράφουν Miller και τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Τέτοια ιστορία δεν θα γινόταν αποδεκτή ούτε στο καρτούν ενώ ούτε και ο Lee ήταν καλός. To Red Hood And The Outlaws #4 ήταν απίστευτα χαζό. Η Stafire πετάει πάνω από επίπεδο πάγο, χωρίς δέντρα, χωρίς τίποτα και δεν βλέπει την τεράστια λαμπερή εγκατάσταση σε μέγεθος πολυκατοικίας μέχρι να είναι αργά...
Στο Hellblazer #286 η όλη ιστορία με το παλτό έρχεται στο τέλος της με έναν απολύτως φυσιολογικό και ικανοποιητικό τρόπο. Βέβαια, μπορεί να πει κανείς, πως το παλτό, σαν αναντικατάστατο στοιχείο της γκαρνταρόμπας του John δίνει του ίδιου μια υπερηρωική υπόσταση. Ξεπερνώντας το αυτό, φτάνεις κοντά στο τέλος του τεύχους όπου η ανιψιά του η Gemma αποδέχεται πως είναι μια Constantine. Ναι, και το κάνει με τον χειρότερο τρόπο. Το Fables #112 έχει εντελώς διαφορετικό κλίμα. Είναι χριστουγεννιάτικο, ελπιδοφόρο και μόνο λιγάκι σκοτεινό. Πρέπει να είναι ένα από τα καλύτερα τεύχη του τελευταίου καιρού. Ο άγιος Βασίλης, όποτε εμφανίζεται, κάνει μεγάλη διαφορά.
Συνεχίζω με comics της Dark Horse. Το Dark Horse Presents #7 αξίζει οπωσδήποτε να διαβαστεί καθώς έχει σε αυτό το τεύχος μια εντελώς παλαβή ιστορία με τον Hellboy και μια αρκετά καλή Usagi Yojimbo. To B.P.R.D. Hell On Earth Russia #4 είναι γενικά αξιοπρεπές. Δυστυχώς είναι πάνω στο ίδιο μοτίβο που το έχει βαρεθεί η ψυχή μου. Ως πότε; Το Star Wars Knight Errant Deluge #5 είναι αρκετά εντάξει. Sith Vs Hutt σημείωσατε ένα αλλά με την μοναχική Jedi να κερδίζει στην διαφορά τερμάτων και τους δυο.
Πριν αρχίσω με τα comics της Marvel θα γράψω δυο λόγια για το Invincible #86. Σε αυτό το τεύχος βλέπουμε πως η διαφωνία μεταξύ του Allen και του Nolan καταλήγει στο να γίνει μονομαχία. Βέβαια, το θέμα είναι σοβαρό. Παίζεται όχι μόνο η σωτηρία των εναπομεινάντων Viltrumites αλλά και των Γήινων. Η Έκπληξη του τεύχους είναι η στάση που κρατά ο Oliver σε αυτό το θέμα. Καλό το σχέδιο του Corey Walker αν και προτιμώ αυτό του Ryan Ottley, ένα καλό το σε γενικές γραμμές τεύχος. Πάμε στην Marvel.
Μου άρεσε το Fantastic Four #601. Στο #600 κατά την διάρκεια της μάχης με τους Kree επέστρεφε ο Human Torch. Τώρα έχουμε την συνέχεια. Είχαν πλάκα οι ατάκες μεταξύ Torch και Spidey, ήταν καλή η εδραίωση και στην Γη του πρώτου ως πανίσχυρου ηγέτη αλλά όλα έρχονταν πολύ βολικά και πολύ γρήγορα. Η παρενέργεια της αστρικής μάχης, τα συντρίμμια που έπεφταν στην Γη δηλαδή, προς στο τέλος του τεύχους άλλαζαν λιγάκι το κλίμα και τον ρυθμούς προς το καλύτερο.
Στο επίσης καλό New Mutants #35 έχουμε το metal συγκρότημα που φέρνει χαλασμό όπου και αν πάει, την cool εμφάνιση της Blink και τους supercool διαλόγους αυτής με την Dani. Μην ξεχνάμε, μπορούμε μέχρι και να πούμε πως όλα αυτά είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα.
Στο Ultimate Spider-Man #5 ο κακόμοιρος ο Miles δεν είχε καταλάβει πως στην NY κάνεις δυο βήματα και πέφτεις σε άτομα με υπερδυνάμεις, σε πράκτορες του Fury ή και στα δυο! Έχουμε λοιπόν μια αρκετά εύθυμη η αρχή με τον Miles να θέλει να καλέσει ευτυχώς την αστυνομία και όχι την μαμά του και μια κλισέ η συνέχεια που όμως λειτουργεί όπως θα έπρεπε σε αυτές τις καταστάσεις. Αρκετά καλό. Όπως και το Uncanny X-Force #19. Κόβει λίγο τον ρυθμό, κάνει πλάκα με το γεγονός πως ο Logan είναι μέλος 100 διαφορετικών ομάδων, ξεκαθαρίζει όσα δεν έχουν γίνει κατανοητά μέχρι τώρα και στέλνει και στον Aaron νέους χαρακτήρες για να έχει να παίζει. Αν κάτι θεωρώ λάθος είναι πως δεν χρωματίζει όλο το τεύχος ο White ώστε να έχει αρμονικό look.
Μιας και είπα Aaron ας περάσω στο Wolverine And The X-Men #3 το οποίο είχε μεγάλη πλάκα. Σε άφηνε με χαμόγελο αλλά δεν έκρυβε τις χτυπητές αδυναμίες. Φαινόταν πάλι σαν πατσαβούρα. Ναι, μιλάμε πως ο Bachalo αυτό που μάλλον βρήκε να κάνει είναι να πάρει σαν καλλιτεχνικό παράδειγμα το DKR του Miller. Τουλάχιστον είχε καλικάντζαρους που κλέβουν αλκοόλ! Το X-Factor #229 στο οποίο ο πεθαμένος Madrox ξαναζωντανεύει σε παράλληλα σύμπαντα μέχρι να σταματήσει να είναι πεθαμένος στο δικό μας δεν είχε ούτε καλικάντζαρους. Τι κρίμα που δεν με ενδιαφέρει ο Madrox!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου