Πάλι αρρώστησα πρωτοχρονιάτικα. Αλλά ας μην παραπονιέμαι, πρόπερσι πέρασα εκείνη την καλή την γρίπη από την οποία πέθαινε κόσμος. Σας έκανα να βαρεθείτε ε; Εντάξει, ας μιλήσουμε για comics.
Αρχίζω με Vertigo και Spaceman #3. Είναι άλλο ένα ενδιαφέρον τεύχος το οποίο δίνει μερικά στοιχεία για το παρελθόν του ήρωα και καταφέρνει να συνδέσει μια πτυχή αυτού με το παρόν του. Ο Azzarello είναι σε κορυφαία φόρμα τον τελευταίο καιρό ενώ και ο Risso δεν πάει πίσω. Στο ίδιο imprint ανήκει και το Unwritten #32.5. Ναι, πάλι .5 και πάλι ένα τεύχος που δεν έχει άμεση σχέση με τις περιπέτειες του Tommy Taylor. Δεν ενοχλεί κανέναν αυτό όμως γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία εμπνευσμένη από το Έπος του Γκιλγκαμές που σε κάνει να καταλάβεις καλύτερα και την φιλοσοφία αυτής της σειράς.
Στο American Vampire #22 αλλάζουμε εποχή. Βρισκόμαστε στην δεκαετία του '50 και γνωρίζουμε τον Travis Kidd, έναν 19χρονο μοναχικό κυνηγό βρικολάκων. Για πόσο θα μείνει μοναχικός θα δείξει. Είναι όμως ταλαντούχος κυνηγός αν και η ηλικία του τον κάνει παρορμητικό. Αλλάζουμε σειρά αλλά όχι θέμα. I Vampire #4 και μια πολύ επιτυχημένη guest εμφάνιση του John Constantine. Ναι, όπου κι αν βρεθεί αυτό το κάθαρμα, σε όποια σειρά δηλαδή, ανεβάζει το επίπεδό της. Το καταφέρνει ακόμα και στο Justice League Dark #4 το οποίο πέρα από το κομμάτι του John κινείται στην απόλυτη μετριότητα. Και μιας και μιλάω για μετριότητες και βαμπίρια παίρνω πάσα να πω δυο λόγια για το Angel And Faith #5. H εμφάνιση της Harmony, όπως και στο Buffy, είναι πολύ κακή. Ελπίζω να μην σηματοδοτήσει και την πτώση ποιότητας της σειράς όπως στην Buffy.
Ουφ, ας αφήσουμε τις μετριότητες και τα σκοτάδια και ας πάμε στο Aquaman #4. Μάλλον ας αφήσουμε το πρώτο σκέλος μόνο γιατί σκοτάδια έχει πολλά το Aquaman. O ήρωας και η φιλενάδα του βρίσκουν την φωλιά τον παράξενων πιρανχαθρώπων και οι συνθήκες τους αναγκάζουν να κάνουν μια επιλογή. Δεν είναι εξαιρετικό αλλά είναι ένα συμπαθητικό τεύχος. Όπως άλλωστε και το Voodoo #4 στο οποίο η ομώνυμη χαρακτήρας εισχωρεί σε μια κυβερνητική βάση με σκοπό να κλέψει μυστικά και τρόπο που θα τον ζήλευε κι ο Ethan Hunt από το Mission Impossible. Ο Sami Basri στο σχέδιο παραμένει υπέροχος.
All-Star Western #4 για την συνέχεια. Ο Hex δεν λέει να φύγει από αυτήν την καταραμένη πόλη. Το χρώμα του χρήματος δεν τον αφήνει. Πάλι τον Arkham τυγχάνει να έχει δίπλα του, πάλι θαμμένα μυστικά ξεθάβει. Καλή η ιστορία και μεγάλη βελτίωση στο χρώμα του Bautista. Η δεύτερη ιστορία που υπάρχει στο τεύχος δε σε χαλάει αλλά μπορούσες και να κάνεις χωρίς αυτήν. Να αφιερώσω ολόκληρη παράγραφο για το All Star Western; Όχι. Στην ίδια πόλη διαδραματίζεται και το Batman The Dark Knight #4, το χειρότερο από τα Batman. Δεν το σώζει η εμφάνιση του Deathstroke αλλά τουλάχιστον το κάνει να διαβάζεται. Τι άλλο; Όμορφο το Flash #4, βαρετό το Superman #4 πάλι κακό το Teen Titans #4 με κύριο φταίχτη τον Brett Booth.
Ψυχοπαθής που σκοτώνει κόσμο και κοσμάκη o Eric στο Cape, το ίδιο και ο "Mother-Fucker" του Kick-Ass 2. Το Cape όμως, εδώ στο 3ο τεύχος του συνεχίζει να είναι καλό ενώ το Kick-Ass 2 πρέπει, στο 6ο, να έκανε το πρώτο αξιοπρεπές τεύχος. Κι αυτό επειδή συμβαίνει αυτό που κάποτε θα συνέβαινε, βάζει Hit-Girl την στολή της και αρχίζει να παίρνει κεφάλια. Εντάξει, ποτέ δεν συμπαθούσα τον Millar αλλά ρε γαμώτο, το κάνει πια εύκολο να τον αντιπαθήσεις. Πολύ εύκολο.
Τελειώνω αυτό το ποστ λέγοντας πως το FF #13 είναι αρκετά καλό και η μικρή Valeria λατρεία. Τα καταφέρνει καλά ο Hickman ενώ έχει άξιο συμπαραστάτη τον Bobbilo στο σχέδιο. Στο Ultimate Comics - The Ultimates #5, πάλι του Hickman, οι πολλοί και εντελώς διαφορετικού ύφους σχεδιαστές χαλάνε το τεύχος, κάνοντάς το κατώτερο των αμέσως προηγουμένων. Το Uncanny X-Men #3, που δεν είναι του Hickman αλλά των Gillen και Pacheco είναι απλώς εντάξει ενώ, τέλος, το Ultimate Comics X-Men #5 των Spencer και Medina ούτε αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου