Κυκλοφορίες 11 - 01 - 2012

Hydrology. Κι ας παγώσουν κι άλλο τα δάχτυλά μου.



Στο Batwoman #5 διαβάζουμε το πέμπτο και τελευταίο επεισόδιο του arc "Hydrology". Είναι επίσης το τελευταίο τεύχος για την ώρα με σχεδιαστή τον JHWIII. Για να βγουν τέτοια αποτελέσματα χρειάζεται χρόνος. Από το επόμενο τεύχος αναλαμβάνει αυτά τα καθήκοντα η Amy Reeder που δείγμα της δουλειάς της είχαμε δει στο Batwoman #0.

Στο συγκεκριμένο τεύχος έχουμε την Batwoman να βρίσκει μέρος της λύσης της υπόθεσης των χαμένων παιδιών. Το ό,τι έχει στρέψει την προσοχή της εκεί όμως την κάνει να μην δει την μεγαλύτερη απειλή πριν είναι αργά. Φυσικά, μιλάω για την Chase και τον εργοδότη της. Οι οποίοι καταφέρνουν να εκμεταλλευτούν τις παραλείψεις και τα λάθη της και να την φέρουν σε μια θέση που να μην μπορεί να αρνηθεί να δουλέψει υπό την εποπτεία τους. Η Batwoman σχεδόν ανταγωνιστής της Batman Inc.; Πλάκα θα'χει.

Αν ψάξω να βρω αρνητικά σε αυτό το τεύχος το σημαντικότερο από αυτά είναι πως φαίνεται μικρό. Φυσικά η αγάπη που δείχνω στον JHWIII και το γεγονός πως λειτουργεί τέλεια σαν άλλο ένα μέρος αυτού του story arc με κάνει να παραβλέπω οτιδήποτε αρνητικό. Και είναι αλήθεια, η ανάγνωση των 5 τευχών μονοκοπανιά τα κάνει να φαίνονται ακόμη καλύτερα. Απίστευτο, ε;

Στο Batman And Robin #5 των Tomasi και Gleason ο Σκοτεινός Ιππότης αντιμετωπίζει τις συνέπειες του να μην κάνει καλά την δουλειά του ως γονιός. Και όταν έχει κάποιος γιο τον Damian δεν μιλάμε για αμερικάνικα κλισέ τύπου "γονιός που δουλεύει πάρα πολύ χάνει τον αγώνα μπέιζμπολ του γιου και ο γιος το σκάει από το σπίτι και μπλέκει με κακές παρέες". Δηλαδή, μπορεί και να μιλάμε αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο κομμάτι μέσα στα εισαγωγικά. Τι κακή επιρροή όμως μπορεί να αποτελέσει ένας Ducard σε έναν πιτσιρικά με φονικά ένστικτα και βεβαρημένο παρελθόν!

Το Deathstroke #5 συνεχίζει στον ίδιο καλό ρυθμό. Η μεγαλύτερη απειλή όμως δεν είναι ο τύπος που ρίχνει στο κεφάλι του Deathstroke ένα ολόκληρο υποβρύχιο αλλά η είδηση πως ο Rob Liefeld θα αναλάβει τα ηνία αυτού του comic. To Demon Knights #5 παραμένει πιστό στις D&D αρχές του και διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Ευχάριστα διαβάζεται και Frankenstein Agent Of S.H.A.D.E. #5 στο οποίο βλέπουμε ξανά τα γεγονότα του O.M.A.C #5 αλλά από την σκοπιά του Frank.

Καλό είναι το Green Lantern #5. Ο Hal Jordan πείθει τους συμπατριώτες του Sinestro να του δώσουν μια ευκαιρία και τελικά όλοι μαζί εφορμούν πάνω στους Yellow Lanterns. Παράλληλα, εκείνα τα καθάρματα, απ'ότι φαίνεται, οι Guardians υφαίνουν ένα σκοτεινό σχέδιο. Στα ίδια επίπεδα και το Resurrection Man #5. Η μουρλή άγγελος έκανε μεγαλύτερη ζημιά στον Mitch και τώρα ψάχνουν να βρουν αν ζεί, αν πέθανε, που είναι η ψυχή του κ.ο.κ. Κάπως έτσι οι Abnett & Lanning βρίσκουν ευκαιρία να διηγηθούν το πως ο Mitch βρέθηκε με υπερδυνάμεις. Το Batgirl #5 ήταν δυστυχώς απογοητευτικό. Συγγνώμη Barbara, με χάνεις.

Το Shade #4 είναι πολύ καλό. Αρκετά Sef-contained μεν σε άμεση συνάρτηση με το προηγούμενο τεύχος δε. Χρειαζόταν άλλωστε να μάθουμε για το παρελθόν αυτού του απογόνου του Shade. Κι έντάξει, ο Cooke πάντα τα καταφέρνει καλύτερα σε ρετρό καταστάσεις κάτι που γίνεται εμφανές κι εδώ. Το Unwritten #33 με απογοητεύει λίγο. Δεν νομίζω να έχει ξανασυμβεί για δυο συνεχόμενα τεύχη. Και είναι για τον ίδιο λόγο που ονομάζεται M.K. Perker. Δεν μπορεί ο άνθρωπος και το κυριότερο δεν ταιριάζει.

Αρκετά καλό το Invincible #87. Ο Allen the Alien μαζί με τον αδερφό του Mark τον Oliver φτάνουν στην Γη για να πάρουν από τον Mark αντίδραση παρόμοια με αυτήν του πατέρα του. Ενδιαφέρον το Lobster Johnson The Burning Hand #1 για αρχή. Δεν εντυπωσιάζει όμως. Το Buffy The Vampire Slayer Season 9 #5 τείνει προς το κακό και μόνο τυφλωμένοι Whedonites δεν το βλέπουν. Ο Moline κάνει λίγο καλύτερη δουλειά από τον Jeanty αλλά δεν σώζει κάτι.

Στο Wolverine and the X-Men #4 plot threads του Uncanny X-Force μπαίνουν στο σενάριο και κάνουν τα προηγούμενα τρία τεύχη να φαίνονται ανούσια. Αυτό το τεύχος είναι η άμεση συνέχεια του Uncanny X-Force #19 και κάπου εδώ πρέπει να κοιτάξω ποιος editor ευθύνεται για τις επιτυχημένες, ομολογουμένως, μεταγραφές που δίνουν μια αίσθηση ενότητας σε δυο τόσο ανόμοιους τίτλους. Οι μουντζούρες του Bachalo λείπουν επίσης. Ευπρόσδεκτη αλλαγή ο Nick Bradshaw στο σχέδιο.

To X-Men Legacy #260.1 είναι καλό σε γενικές γραμμές. Τίποτα σπουδαίο στο σχέδιο αλλά με καλό σενάριο. Θα μπορούσε να λείπει η τελευταία σκηνή. Το τεύχος είναι αφιερωμένο στην Rogue που εδώ τα κάνει όλα και συμφέρει, μετατρέπει όλα το σχολείο σε κουτί εργαλείων και στέλνει στον διάολο κάτι παλιούς γνώριμους δαίμονες χωρίς να κάνει τα παιδάκια να ανησυχήσουν. Η Kitty Pryde δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα. Το X-Factor #230 είναι μέτριο. Μέτρια και η σειρά είναι δηλαδή. O μόνος λόγος που την διαβάζω είναι για τα reviews του Comicsroast.