Κυκλοφορίες 14 - 12 -2011

Πάει και η blogovision. Και του χρόνου. Έχω μπροστά μου ένα ποστ βουνό τώρα. Βουνό γιατί έχει πολλά αξιόλογα πράγματα, επειδή δεν γράφω από τον υπολογιστή μου και επειδή οι "συνεργάτες" μου στο comicsroast με βάζανε να διαβάζω κάτι "τέρατα" της Marvel στα οποία τελικά ήμουν περισσότερο ευγενικός απ'ότι θα έπρεπε και κάτι ξετσίπωτες βυζαρούδες για τις οποίες δεν έχω ελεήσει ακόμα να γράψω κάτι.



Ξεκινώ, όπως αναμενόταν, με το Batwoman #4. Πάει να γίνει κάτι σαν παράδοση πια. Και είναι απόλυτα δίκαιο αυτό το πράγμα. Οι ικανότητες του JH Williams III όσον αφορά το σχέδιο είναι έξω από αυτόν τον κόσμο. Έχω γίνει βαρετός, επαναλαμβάνομαι, κάθομαι και εκθειάζω τον colorist Dave Stewart για να μην μιλώ για τον JHW3 και πάλι σε αυτόν γυρίζω. Δηλαδή δεν μπορούμε να κρίνουμε καν αντικειμενικά πως τα καταφέρνει σαν συγγραφέας παρέα με τον Haden Blackman. Υποκειμενικά φαίνεται να τα καταφέρνει μια χαρά. Χρησιμοποιώντας σαν MacGuffin μια απαγωγέα παιδιών παρουσιάζει μια μεγαλύτερη απειλή για την ηρωίδα, την Chase, ενώ καταφέρνει να δώσει βάθος σε όλους τους χαρακτήρες με τους οποίους συναναστρέφεται. Για παράδειγμα στην νέα φιλενάδα της, την ξαδέρφη της, τον αποξενωμένο πατέρα της. Πάντως, έρχεται ο καιρός που θα κάνει διάλειμμα ο JHW3 από τα καλλιτεχνικά του καθήκοντα και τότε θα δούμε τι ψάρια θα πιάσει σαν συγγραφέας μόνο.

Το Batman And Robin #4 είναι καλό ακόμα μια φορά. Θα μπορούσε να λέγεται Batman and Robin and Alfred καθώς ο μπάτλερ και πατρική φιγούρα του Σκοτεινού Ιππότη παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Είτε σαν δεξί χέρι του Batman είτε σαν αυτός που βλέπει τα λάθη του πρώτου όσον αφορά την ανατροφή του γιού του. Στο τεύχος τώρα οι Tomasi και Gleason στήνουν μια έξοχη σκηνή απόδρασης από τον κίνδυνο, μας δείχνουν μια ουσιαστική αντιπαράθεση ανάμεσα σε πατέρα και γιο και τελειώνουν με τον δεύτερο σε δίλημμα και με εμάς να αγωνιούμε για το επόμενο τεύχος. Όχι κι άσχημα.

Από κοντά σε αξία το Locke And Key - Clockworks #3. Όσα δεν είχαν γίνει κατανοητά στα προηγούμενα δυο τεύχη και κυρίως στο πρώτο γίνονται τώρα. Μέσω του ρολογιού, από το οποίο έχει πάρει τον τίτλο του το κεφάλαιο, τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια επισκέπτονται διάφορες χρονικές περιόδους και μαθαίνουν κρυφές πτυχές του παρελθόντος. Με αυτόν τον τρόπο εξηγείται το παράξενο άνοιγμα αυτού του κεφαλαίου όπως το είδαμε στο πρώτο τεύχος. Ο Joe Hill καταφέρνει κάτι που δεν έχει κάνει ο διάσημος πατέρας του τα τελευταία 10 χρόνια, να αγωνιάς για την συνέχεια και να ενδιαφέρεσαι για τους χαρακτήρες.

Επιστρέφω σε τίτλους της DC για να μιλήσω για το Shade #3. Μεγάλη έκπληξη αυτή η μάξι σειρά. Δεν θα'πρεπε δηλαδή, η δημιουργική του ομάδα είναι κορυφαία. Αλλά να, δεν το είχα στα υπόψιν μου με όλον αυτόν τον χαμό με το reboot. Ένα ταξιδάκι στην Αυστραλία και μια μάχη με έναν δαίμονα που καταλήγει να είναι μάχη συμβολισμών σε αυτό το τεύχος. Καλό και το Deathstroke #4. Η κορυφαία σκηνή απόδρασης επισκιάζεται από μια άλλη κορυφαία σκηνή στην οποία ο κεντρικός χαρακτήρας κατεβάζει ένα αεροπλάνο με το σπαθί του. Το Resurrection Man #4 χωρίς να έχει τέτοιες επικές στιγμές είναι καλό και κυρίως έχει μεγάλη πλάκα. Τα δυο γκομενάκια μωρέ, που θέλουν να τον σκοτώσουν, ανεβάζουν το fun factor κατακόρυφα!

Με το Demon Knights #4 οι συντελεστές του ρίχνουν φως σε έναν μυστηριώδη χαρακτήρα, τον ή καλύτερα την Shining Knight. Δεν είναι τόσο βαρετό όσο θα μπορούσε. Αν βρήκα κάπου ένα μελανό σημείο αυτό είναι στο τελείωμα του τεύχους με την από το πουθενά προδοσία. Στο Frankenstein Agent Of S.H.A.D.E. #4 γίνεται πάλι πανικός. Τέρατα εναντίον τεράτων και ακόμη πιο μεγάλων τεράτων συν μερικά ρομπότ και έναν νοήμονα πλανήτη. Μου άρεσε και μου θύμισε στριπάκι του 2000AD! Το Green Lantern #4 θα ήταν αρκετά καλό αν δεν υπήρχε η τελευταία σελίδα. Την λύση απελπισίας του Hal Jordan δεν χρειαζόταν να την δούμε να περνά από 40 κύματα για να εφαρμόζεται. Δεν χρειαζόταν αυτήν την στιγμή να περιμένουμε να καταλαγιάσει η εκδικητική μανία των συμπατριωτών του Sinestro.

Το Superboy #4 ήταν αρκετά πιο ενδιαφέρον σε αυτό του το τεύχος. Πολύ αντρογυναίκα την έκαναν όμως την Caitlin Fairchild. To Ray #1 είναι μια νέα μίνι σειρά με ήρωα έναν Κορεατικής καταγωγής ναυαγοσώστη που παίρνει υπερδυνάμεις. Πολύ κλισεδιάρικο αλλά τουλάχιστον διασκεδαστικό. Το Batgirl #4 κυμαίνεται σε χαμηλά επίπεδα. Δεν μου πολυαρέσει ούτε το artwork του συνολικά ούτε η ιστορία που προσπαθεί να πει η Gail Simone. Για κόμικ που γλίτωσε την παγίδα του "Killing Joke" τόσο κομψά πέφτει πολύ άδοξα.

Δυο τίτλοι της Vertigo με το American Vampire #21 καλύτερο εξ αυτών. Η σχεδόν origin story του Skinner Sweet αλλά και του είδους του Αμερικανικού Βρικόλακα έχει και τις ανατροπούλες τις και το καλό western σχέδιο από τον βετεράνο Jordi Bernet. Το Unwritten #32 χωρίς να γίνεται λόγος πως είναι καν μέτριο απογοητεύει εξαιτίας του artwork. Αν είναι να κατηγορήσω κάποιον αυτός θα'ναι ο, inker εδώ, M.K. Perker.

Περνάω στην Dark Horse. Αρκετά καλό το Baltimore The Curse Bells #5. Είναι άνετα ό,τι καλύτερο βγαίνει και έχει σχέση με σύμπαν του Mignola τον τελευταίο καιρό. Θυμίζει περισσότερο Hellboy του παλιού καλού καιρού απ'ότι θυμίζουν τα νερόβραστα B.P.R.D.. Μετριότατο το Buffy The Vampire Slayer Season 9 #4. Τουλάχιστον, στην προηγούμενη σεζόν έπρεπε να φτάσουμε κάπου στην μέση της για να γίνει μέτρια και μετά κακή. Εδώ αρχίσαμε νωρίς νωρίς. Να πω και για το Orchid #3. Πολλές καλές ιδέες, εντελώς άπειρος συγγραφέας άρα και μέτρια σχετικά εκτέλεση. Τουλάχιστον είναι πιο ενδιαφέρον από την Buffy.

Τελειώνω με τον επίλογο του Dark Angel Saga στο Uncanny X-Force #18. O Remender είχε την τύχη να έχει σε αυτό το τεύχος εκτός των Opena και White και τον Ribic. Μαγκιά. Όπως μαγκιά το πόσο άχρηστο αποδείχθηκε το “υπερόπλο” που έκρυβε ο Phantomex. Επίσης μαγκιά και η σκηνή στην οποία η Psylocke δίνει στον Angel την καλύτερη επιθανάτια εμπειρία που θα μπορούσε να έχει. Καθόλου μαγκιά όμως η άμεση επιστροφή του δεύτερου, ύστερα από αυτήν την σκηνή, στην ζωή. Έστω και σε αμνησιακή κατάσταση. Τέλος πάντων, δεν χαλάει το run του Remender αυτό δεν ταιριάζει όμως και μοιάζει με δάκτυλο της Marvel. Και μιας και μιλάμε για Marvel απλώς προσπεράστε τα Avengers Academy #23, Avengers X-Sanction #1, Carnage U.S.A. #1 και Ultimate Comics X-Men #4!