Κυκλοφορίες 14 - 09 - 2011

Ας ξεκινήσω λέγοντας πως από αυτήν την βδομάδα έγινα και γω μέλος της #greek52s, της "επίλεκτης ομάδας Ελλήνων geek bloggers" που σχολιάζει τα #1 της DC που βγαίνουν και προτείνει ποια αξίζουν. Στο gkoultoura.tumblr καθώς και στο mixtape.gr βρίσκονται τα αντίστοιχα posts! Ας μου συγχωρεθούν και τυχόν ομοιότητες στα κείμενα.

Το τέλειο.

Η Batwoman είχε αρχικά αποφασιστεί να πάρει δική της σειρά πριν από χρόνια. Η απόφαση άλλαξε και η ιστορίες που προορίζονταν για την δική της σειρά δημοσιεύτηκαν στο Detective Comics και έκαναν πάταγο. Κάπως έτσι πάρθηκε ξανά μια απόφαση να της δοθεί δική της σειρά. Το πρώτο τεύχος καθυστερούσε όλο και περισσότερο και όχι λόγω ευθύνης των συντελεστών αλλά της εκδότριας εταιρείας. Και μετά τις τόσες καθυστερήσεις μάλλον θα σκέφτηκαν ας καθυστερήσει λίγο ακόμα ώστε να βγει το πρώτο τεύχος μαζί με τα άλλα 51 ενός reboot!

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία για το πως το καλύτερο comic της βδομάδας, το Batwoman #1,είναι ένα Bat-comic που δεν έχει μεγάλη σχέση με το reboot. Θα ξεκινήσω ανάποδα όσον αφορά την κριτική. Το artwork του JH Williams III φέρνει δάκρυα χαράς. Είναι ένας από τους καλύτερους καλλιτέχνες αυτήν την στιγμή στο χώρο και το αποδεικνύει συνεχώς. Καταφέρνει να δένει αρμονικά τα διάφορα στυλ και να φορτώνει την σελίδα χωρίς όμως να σε κάνει να χάσεις κάτι από το τι συμβαίνει. Κι όλα αυτά να δείχνουν πανέμορφα.

Η ιστορία αποτελεί συνέχεια όσων έκανε ο Greg Rucka. Το ενημερωτικό κολάζ που παραθέτει σε μια σελίδα ο JH Williams III είναι προς όφελος κυρίως των παλιών αναγνωστών που έχουν να διαβάσουν καιρό τεύχος. Αλλά και η ίδια η ιστορία απευθύνεται σε παλιούς κυρίως αναγνώστες συνεχίζοντας παλιά storylines, παρουσιάζοντας ένα νέο και δίνοντας ένα cameo  στην αγαπημένη Chase, η οποία ήταν και από τις πρώτες δουλειές του JH Williams III, προϊδεάζοντάς μας για ένα μελλοντικό storyline με αυτή. Ασφαλές συμπέρασμα δεν μπορείς να βγάλεις αλλά φαίνεται καλή.

Τα καλά.

Με το Batman & Robin #1 γίνεται ακόμα πιο εμφανές πως οι Bat-τίτλοι δεν θα πειραχτούν ιδιαίτερα από το reboot και μάλλον θα συνεχίσουν τα storylines που προϋπήρχαν. Σε αυτό το comic διαβάζουμε κάτι που θα γινόταν ούτως ή άλλως, τον νέο Robin να τίθεται υπό την επίβλεψη του Bruce - Batman και τον δεύτερο να κάνει ρήξη με το παρελθόν του όπως δηλαδή και στο Batman Inc. Και όλα αυτά ενώ ξανασυναντάμε μια απειλή που ίσως είναι ή ίσως δεν είναι η ίδια που εμφανίστηκε στο Batman : The Return. Ένα καλό τεύχος.

Καλό είναι και το Deathstroke #1. O "Deathstroke the Terminator" είναι ένας πολύ τρομακτικός και εκπληκτικά ικανός επαγγελματίας δολοφόνος. Οι Higgins στο σενάριο και Bennet στο σχέδιο επιτυγχάνουν να δειξουν ακριβώς αυτό. Δεν είναι κάτι που θα λειτουργήσει απόλυτα σε κάποιον πιο παλιό αναγνώστη που έχει δει να τον δέρνει ακόμα και πρόσφατα ο Dick Grayson αλλά αρκεί για τους πιο νέους. Να πω και πως το εξώφυλλο δια χειρός Simon Bisley είναι μέγκλα.

Ο Resurrection Man ήταν ένας χαρακτήρας καταδικασμένος στην αφάνεια καθώς κατοικούσε στην περιοχή ανάμεσα στο κανονικό σύμπαν της DC και στους τίτλους της Vertigo. H επανεμφάνισή του, με το Resurrection Man #1 τώρα που έχει επέλθει κάποια σύγκλιση μεταξύ ορισμένων τίτλων της Vertigo και του κανονικού σύμπαντος της DC, γίνεται με πολύ καλύτερους οιωνούς. Ένα λοιπόν ενδιαφέρον comic με συντελεστές τους Abnett και Lanning, δημιουργούς αυτού του χαρακτήρα

Καλό είναι και το Demon Knights #1. Παρά την ύπαρξη ενός κάρου χαρακτήρων με ιστορία στο σύμπαν της DC και τις ελάχιστες διευκρινίσεις γι'αυτούς μπορούσε να το παρακολουθήσει κάποιος νέος αναγνώστης. Γενικά το σενάριο του Paul Cornell με τις συμπτώσεις επί συμπτώσεων επί άλλων συμπτώσεων δεν πείθει αλλά έχει καλούς και σπιρτόζικους διαλόγους ώστε να ισορροπήσουν τα πράγματα. Τέλος αρκετά συμπαθητικό και manga-esque το σχέδιο του Neves ενώ πολύ καλή και η δουλειά στο χρώμα.

Το Superboy #1 ξεκινά υποδειγματικά. Και μιλάμε για ένα comic που ένας από τους λόγους ύπαρξής του φαντάζομαι είναι να δώσει εφόδια στην DC στην δικαστική διαμάχη που έχει με τους κληρονόμους των δημιουργών του Superman. Ο Superboy είναι ένα ον μισό εξωγήινο, μισό ανθρώπινο φτιαγμένο σε εργαστήριο με υλικό από το DNA του Superman και ενός άγνωστού ανθρώπου. Οι επιστήμονες - δημιουργοί του φαίνονται να μην έχουν ιδέα τι έχουν στα χέρια τους ενώ ένας μυστηριώδης τύπος έχει συγκεκριμένα σχέδια γι’αυτόν. Πολύ καλή δουλειά από Scott Lobdell στο κείμενο και R.B. Silva στο σχέδιο

Με το Frankenstein #1 o Lemire κάνει το δύο στα δύο. Εντάξει, το Animal Man ήταν καλύτερο αλλά δεν παύει αυτό  να επιβεβαιώνει το pattern που λέει πως τα comics που θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν τα νέα της Vertigo είναι τα καλύτερα όλων σε αυτό το reboot. Καλό λοιπόν είναι απλώς όχι τόσο καλό όσο το comic στο οποίο μάλλον θα’θελε να μοιάσει, το Nextwave των Ellis - Immonen της Marvel.

Τα μέτρια

Χωρίς να έχω ιδιαίτερη επαφή με το Green Lantern εδώ φαίνεται πως δεν έχει γίνει η παραμικρή προσπάθεια να μπει ο τίτλος σε κλίμα reboot. Ούτε οι περισσότεροι Bat- τίτλοι μπήκαν ιδιαίτερα στο κλίμα αλλά κάπως το δικαιολογούσαν το #1 τους. Στο Green Lantern #1 δεν γίνεται ούτε αυτό. Ο Sinestro βρίσκεται με το πράσινο δαχτυλίδι υπό τις προσταγές των Guardians οι οποίοι δεν είναι τόσο καλοί τύποι όσο νομίζαμε ενώ ο Hal Jordan βρίσκεται χωρίς δυνάμεις, χωρίς δουλειά και μέχρι το τέλος του τεύχους χωρίς γκόμενα. Κι ενώ βρήκα ενδιαφέρον το άνοιγμα με τους Guardians και τον Sinestro και διασκεδαστική την αχρείαστη τελικά ηρωική έφοδο του Hal στην συνέχεια βαρέθηκα και μιλάμε για ένα comic 20 σελιδών περίπου. Και εντάξει, και το τέλος το περιμένεις, πόσο θα μείνει εξάλλου ο βασικός ήρωας χωρίς την υπερδύναμη του, πρέπει να βρεθεί μια διέξοδος

Στα ίδια επίπεδα με το Green Lantern κυμαίνεται το Red Lanterns #1. Έχει μια αρκετά καλή, διασκεδαστική και αστεία η εισαγωγή με μια φονική γατούλα ενώ ενδιαφέρον είναι και το παρελθόν του Atrocitus καθώς και η οπτική πως οι ενσαρκωτές της οργής ίσως να μην είναι τόσο κακοί. Από κει και πέρα τα ψυχολογικά προβλήματα τα οποία θα εξελιχθούν ίσως και σε ηγετικά προβλήματα δεν τα βρήκα τόσο ενδιαφέροντα ενώ το σχέδιο είναι αρκετά μέτριο.

Το Grifter #1 αν δεν πάρεις χαμπάρι ένα χρονικό μπέρδεμα που έχει μπορεί μέχρι και να το θεωρήσεις  μέχρι και καλό. Αν όμως το πάρεις δεν διασώζεται. Ο σχεδιαστής του θα’θελε να είναι ο Travis Charest αλλά δεν είναι ενώ το εξώφυλλο homage στο Ghost in the Shell υπάρχει για να πωρωθούν οι παλιοί αναγνώστες. Όχι και καλό ξεκίνημα αυτού του παλιού μέλους των Wild C.A.T.S. στο πρώτο του τεύχος στο σύμπαν στης DC.

Τα άσχημα

Το Suicide Squad #1 φαίνεται να υπάρχει μόνο για να  αλλάξει η Amanda Waller από νταρντανογυναίκα σε πιπίνι  και ίσως και για να προστεθεί σαν επικεφαλής ενός comic ένας "cool" αφροαμερικανός χαρακτήρας. Δευτεράντζες χαρακτήρες, αναμενόμενες ανατροπές. Το Mr. Terrific #1 είναι επίσης κακό. Χαζό origin story, χαζή ιστορία και ένας σχεδιαστής που  λειτουργεί σαν τροχοπέδη στην διήγηση έστω και αυτής της ιστορίας.

Το χειρότερο όμως όλων είναι το Legion Lost #1. Ποτέ δεν μου άρεσε ο Fabian Nicieza. Με το αυτό το comic όμως είναι σαν να λέει στους επικριτές του “δίκιο έχετε, είμαι ατάλαντος, είμαι ο Rob Liefeld της συγγραφής”. Έφηβοι ήρωες χαμένοι στον χρόνο μας κάνουν να χάσουμε τον δικό μας σε ένα comic που θα ήθελε να θυμίσει το Runaways της Marvel αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς.

Τα υπόλοιπα.

Από Vertigo μεριά υπάρχει το καλό American Vampire Survival Of The Fittest #4 το οποίο είναι φουλ στην δράση και απλώς μας δείχνει την πραγμάτωση μιας υπόσχεσης του προηγούμενου τεύχους. Στο Unwritten #29 ο Tommy μέσω ενός μαγικού ξορκιού καταφέρνει να παρακολουθήσει λες και βρισκόταν εκεί την τραγική πορεία της σχέσης του πατέρα του με την Μίρι. Ο πατέρας του θυσιάζει αδίστακτα όποιον μπορεί για να επιτύχει του σκοπούς και όλο αυτό λειτουργεί πάλι σαν παραβολή για την κατάσταση της βιομηχανίας των comics εκείνη την εποχή και για το πως οι δημιουργοί στερήθηκαν των δημιουργημάτων τους.

Από Dark Horse το Baltimore - The Curse Bells #2 διατηρείται στα ίδια πολύ καλά επίπεδα του προηγούμενου τεύχους. Ο Baltimore θα αποκτήσει βοηθό για το κυνήγι του  Haigus και θα ανακαλύψει πράγματα που ποτέ δεν θα περίμενε. Καλή η ιστορία, πολύ καλό το σχέδιο του Ben Stenbeck.  Κι όμως δεν είναι αυτό το καλύτερο comic της εταιρείας αυτήν την βδομάδα. Αυτό είναι, κάτι που δεν περίμενα πως θα πω, το Buffy The Vampire Slayer Season 9 #1. Μπορεί να θέλω να το αποφύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι, μπορεί ο Georges Jeanty στο σχέδιο να απογοητεύει σε γενικές γραμμές, το συγκεκριμένο τεύχος όμως είναι πολύ διασκεδαστικό, έξυπνο και αστείο. Ναι, το γράφει ο Whedon, θα έπρεπε να το περιμένω μου λέτε. Όχι θα απαντήσω, είδαμε και στο Season 8 τα δικά του τεύχη, δεν ήταν καν τα καλύτερα. Καλό νέο ξεκίνημα αλλά και πάλι χωρίς να μου έχουν αναπτερωθεί οι ελπίδες για την συνέχεια.

Από Marvel Comics θα επιλέξω να μιλήσω αρχικά για τα  Fear Itself #6 και Ultimate Spider-Man #1. Καλούτσικο το πρώτο χωρίς να γίνεται και κάτι συνταρακτικό, εξαντλείται στα μπλα μπλα και μόνο προς το τέλος του παίρνει μπρος. Συμπαθητικό και το Ultimate Spider Man #1 το οποίο μαθαίνουμε πως έκανε ρεκόρ ψηφιακών πωλήσεων. Ένας κλέφτης θείος και μια πονηρή αραχνούλα αρκούν για να δώσουν στον μικρό Miles Morales υπερδυνάμεις που φαίνονται να διαφέρουν κάπως από αυτές του Peter Parker. Καλύτερο όμως και από τα δυο είναι το Uncanny X-Force #15. Remender και Opena σε μεγάλη φόρμα συνεχίζουν στο στόρι του μεγαλομανή πια Archangel . Το δεύτερο πιο όμορφο comic της βδομάδας μετά το Batwoman,  μόνο αυτό λέει πολλά.