Κυκλοφορίες 07 - 09 - 2011

Η πρώτη πραγματικά μεγάλη φουρνιά των 52 #1 της DC. Ανάμικτα δυστυχώς τα συναισθήματά μου.

 Τα σίγουρα καλά 

Μακράν το καλύτερο των #1 αυτής της βδομάδας είναι το Animal Man #1. Το περίμενε κανείς με αγωνία; Δεν νομίζω. Κι όμως καταφέρνει να αποδώσει σωστά μια ενδιαφέρουσα ιστορία που παίρνει παράξενη τροπή, να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα του χαρακτήρα κάτι που βοηθά και η faux συνέντευξη του εσωφύλλου και να είναι και καλοσχεδιασμένο. Μπράβο στους Lemire και Foreman λοιπόν. Από κοντά και το Action Comics #1 των Morrison - Morales που διηγείται την νέα origin story του Superman. Ο Supes, δεν έχει ανακαλύψει ακόμα όλες τις δυνάμεις του, φορά τζην και κοντομάνικο αντί για στολή ενώ λειτουργεί σαν ένας vigilante και ήρωας της εργατικής τάξης. Ναι, αυτό που διαβάσατε. Μπόνους, ένας Lex Luthor που είναι σαν αμάλγαμα του χαρακτήρα του στο All Star Superman και στο Swamp Thing επί εποχής Moore κάτι που μου δίνει πάσα να γράψω για το Swamp Thing #1 των Snyder - Paquette που καταφέρνει να σταθεί πολύ καλά. Είναι κατόρθωμα, ιδιαίτερα μετά από εκείνα τα μετριότατα "Brightest Day Aftermath" που προηγήθηκαν. Τελευταίο αφήνω το Batgirl #1 των Simone - Syaf. Αξιοπρεπές τουλάχιστον, καταφέρνει να περάσει τον σκόπελο με το όνομα "Killing Joke" χωρίς να θρηνήσουμε θύματα. Μέχρι εκεί όμως, δεν θα είναι από τους τίτλους που θα ακολουθώ φανατικά.

Τα ίσως και μέτρια 

Δυστυχώς ο Paul Cornell δεν κατάφερε να κάνει κάτι καλό με το Stormwatch #1. Καταλαβαίνω την προσπάθεια της DC να εντάξει αυτούς τους χαρακτήρες στο σύμπαν της αλλά το αποτέλεσμα της πρώτης προσπάθειας με άφησε απογοητευμένο. Το Batwing #1 από την άλλη δεν μπορείς να το πεις κακό αλλά το artwork του σε συνδυασμό με το ότι πρέπει να έχεις διαβάσει και κανένα τεύχος Batman Inc. λειτουργούν αρνητικά. To O.M.A.C. #1 είναι σχετικά εντάξει ενώ λειτουργεί σαν ένα ενδιαφέρον homage στον Jack Kirby. Στο Men Of War #1 έχουμε τον εγγονό του Sgt. Rock που μέχρι το τέλος γίνεται και αυτός Sergeant. Meh. Τέλος το Static Shock #1 έχει αφροαμερικανό έφήβο υπερήρωα στην πόλη της Νεάς Υόρκης. Σαν τον νέο Ultimate Spidey δηλαδή. Δεν χάνεις πάντως και τίποτα αν το προσπεράσεις.

Τα εκπληκτικά άσχημα.

Το Detective Comics #1 είναι από τα χειρότερα comics της βδομάδας. Δεν ξέρω ποιανού ήταν η ιδέα να τελειώσει έτσι το τεύχος ή γιατί η DC επιμένει να δίνει συγγραφικά καθήκοντα στον Tony Daniel που στην καλύτερη περίπτωση είναι κάλος σχεδιαστής κάτι που δεν καλύπτει πάντα τις συγγραφικές του αδυναμίες. Πάντως δυσκολεύομαι να σκεφτώ πως η νέα αρίθμηση αυτού του τίτλου θα μπορούσε να ξεκινήσει χειρότερα. Ή μάλλον όχι, δεν δυσκολεύομαι τελικά. Θα μπορούσε να έχει τον Dan Jurgens σε κάποιο πόστο ή ακόμα χειρότερα τον Rob Liefeld. To Green Arrow #1 ή το Justice League International #1 πες πως απλώς τα προσπερνάς. Με το Hawk And Dove #1 δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνεις, πρέπει να νιώσεις την εμπειρία. Η ιστορία του Sterling Gates είναι τόσο μέτρια που θα παρέμενε έτσι ακόμα και να την σχεδίαζε ο JH Williams III. Το σχέδιο όμως του Liefeld δίνει άλλη διάσταση στο πόσο κακό μπορεί να γίνει ένα comic.

Τα ζόμπι.

Πέρα από τα 52 #1 υπάρχει και το I, Zombie #17. Καλούτσικο τεύχος στο οποίο κυνηγοί τεράτων και τέρατα κυνηγοί αναγκάζονται να συμμαχήσουν προσωρινά ώστε να καταπολεμήσουν την έξαρση των ζόμπι. Η Gwen αντιμετωπίζει όμως και άλλα προβλήματα. Αποκαλύπτεται το μυστικό της στον Horatio ο οποίος δεν μπορεί πια να την αντικρίσει ενώ αποκαλύπτεται στην ίδια ένα μυστικό του Amon το οποίο την αφορά άμεσα. Καημένη Gwen.