Επτά τεύχη πριν το τέλος το κλειδί ωμέγα βρίσκεται σε λάθος χέρια.
Κάπως έτσι τελειώνει το Locke And Key Clockworks #6. Ο Dodge είναι κάτοχος αυτού του κλειδιού που ανοίγει την βυθισμένη σατανική πύλη. Τα δυο αδέρφια, αν και αγνοούν το γεγονός ποιος κατοικεί στο σώμα του μικρού τους αδερφού, γνωρίζουν κάθε άλλη πτυχή της ιστορίας της έπαυλης και των κλειδιών. Και γνωρίζουν πως ο πόνος και η βία που ακολουθούν τον Dodge δεν είναι αποκλειστικά δικό του φταίξιμο. Μερίδιο έχει και ο περίεργος θείος τους και συνολικά όλη η παρέα του πατέρα τους. Πολύ καλό το κλείσιμο και αυτού του κεφαλαίου. Και μια ανάγνωση όλης της σειράς λίγο πριν την έναρξη του επόμενου είναι επιβεβλημένη. Αν όχι για να φρεσκάρει την μνήμη του κανείς, για να θαυμάσει την τρομακτική βελτίωση του Gabriel Rodriguez στο σχέδιο.
Αλλάζω περιβάλλον και μεταφέρομαι στην Gotham City. Εκεί λοιπόν σχεδόν όλοι πολεμούν από έναν Talon. Μην μακρηγορώ καταφέρνουν όλοι να νικήσουν τον Talon που τους αναλογεί, δύσκολα ή εύκολα. Τα Birds Of Prey #9, Catwoman #9 και, έκπληξη, Nightwing #9 είναι και αρκετά καλά. Το Red Hood And The Outlaws #9 όχι και τόσο. Γενικά όμως το crossover έχει μάλλον ωφελήσει παρά βλάψει όπως μπορεί να πει κανείς για το AvX της Marvel. Α, ναι, σχεδόν όλοι. Το Batwoman #9 συνεχίζει εκτός crossover. H έλευση του νέου σχεδιαστή Trevor McCarthy λειτουργεί θετικά κάνοντας το τεύχος πιο ευχάριστο στην ανάγνωσή. Δεν φτάνει τα επίπεδα των πρώτων τευχών φυσικά αλλά είναι αρκετά καλό.
Στο Wonder Woman #9 έχουμε παντρολογήματα. Στον κάτω κόσμο. Και τον Tony Akins στο σχέδιο να είναι άξιος αντικαταστάτης του Chiang για μια ακόμη φορά. Τόσο που όχι απλώς δεν θα με πείραζε μα θα προτιμούσα να τα κάνουν εναλλάξ τα τεύχη! Στο καλό Green Lantern Corps #9 έχουμε δικαστήρια και διχασμό ενώ στο Justice League #9 δυο ιστορίες, μια με την League και μια με την origin story του Captain Marvel. Η δεύτερη είναι καλύτερη. Βέβαια, το Shade #8, εξακολουθεί να είναι καλύτερο από αυτά τα δυο αλλά δεν έχει σημασία ούτε η σύγκριση που κάνω μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη. Ας πω για την ιστορία όμως πως έχει ακόμα έναν ταλαντούχο guest artist, ή μάλλον μία, την Jill Thompson.
Κοντά στο DCU με δυο comics της Vertigo. Το πολύ διασκεδαστικό Hellblazer #291 όπου o John και η ανιψιά του, με την βοήθεια της Angie Spatchcock, καταστρώνουν σχέδιο για να πάρουν εκδίκηση από τον σατανικό doppelganger του πρώτου. Καλό είναι και μάλλον καλύτερο από τα προηγούμενα τεύχη. Επίσης καλό είναι το Saucer Country #3 κάτι που μάλλον σημαίνει πως ο Paul Cornell έπρεπε να πάρει σειρά στην Vertigo νωρίτερα και να μην χαραμίζόταν στο Stormwatch.
Σε πιο indie διαδρομές υπάρχει το B.P.R.D. Hell On Earth The Devil's Engine #1 και το Conan The Barbarian #4 της Dark Horse. Συμπαθητικό το πρώτο, καλό το δεύτερο με τον James Harren στο σχέδιο να τα καταφέρνει καλά αλλά κι εμένα να συνεχίζω να προτιμώ αυτό της Cloonan, ιδιαίτερα για την Belit της. Από την Image υπάρχει το καλό Saga #3 το οποίο όμως δεν έχει καταφέρει να με εντυπωσιάσει όπως άλλους, το αρκετά εντάξει Thief Of Thieves #4 και το Dancer #1. Το τελευταίο, δημιούργημα των Nathan Edmondson και Nic Klein, είναι ένα ενδιαφέρον κατασκοπικό comic με μια δυο σκηνές που θα κάνουν τον κάθε Έλληνα να σχηματίσει χαμογελάκι!
Τελειώνω με Marvel. To Avengers Vs X-Men #4 ξεκινά ανέλπιστα καλά, σε κάνει να ελπίζεις πραγματικά, είναι και ο Hickman στο σενάριο. Και μετά από λίγο προσγειώνεσαι απότομα. Τουλάχιστον φαίνεται να κάνει λίγο καλύτερη δουλειά ο JR Jr. To AvX Vs #2 είναι το ακόμη πιο χαζό και άσχημο αδερφάκι του προηγούμενου ενώ ομολογώ πως ενώ είχα σκοπό να κοιτάξω τα Uncanny X-Men #12 και X-Factor #236 δεν το'κανα. Και σαν να μην έφτανε αυτό πήρα και απογοήτευση κι από το New Mutants #42 καθώς αποτελεί μέρος crossover με το Exiles #1 και κάποιο τεύχος του Journey Into Mystery.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου