Τι έχουμε αυτήν την βδομάδα; Βασικά τον Tochinni να κάνει τα μάτια μας να πονούν.
Ας ξεκινήσω όμως με το Dark Horse Presents #9. Πάντα έχει ενδιαφέροντα πράγματα αλλά αυτήν την φορά μου κινήθηκε το ενδιαφέρον λιγάκι παραπάνω. Οι λόγοι τρεις. Μια μεταφορά έργου του Poe από τον Richard Corben, μια ιστορία για την κατάκτηση του διαστήματος από τον Paul Pope και το πρώτο μέρος ιστορίας με σχέδιο από τον Μιχάλη Διαλυνά. Επιπλέον συνέχειες καλών γενικά ιστοριών αλλά και μια καλή με πρωταγωνιστή τον Lobster Johnson. Αν κάποιος δεν έχει πειστεί μετά από όλα αυτά να δώσει μια ευκαιρία στο νέο DHP δύσκολα θα πειστεί στην συνέχεια.
Καταιγιστική δράση διακοπτόμενη από flashbacks τα οποία δίνουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του Travis στο American Vampire #24. Κακά τα ψέμματα, οι Snyder και Albuquerque "τρέχουν" υπέροχα αυτό το comic και κάνουν κάθε τεύχος αγωνιώδες και ενδιαφέρον. Η παρουσία του Stephen King ως συνδημιουργού στα πρώτα τεύχη μόνο σαν διαφημιστικό κόλπο πρέπει να θεωρείται πια σύμφωνα με όλα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα.
Σε άλλο σύμπαν, το κανονικό της DC έχουμε πάλι βρικόλακες αλλά και ένα mini crossover μεταξύ των I Vampire #6 και Justice League Dark #6. Κι ενώ στο I Vampire ό,τι συμβαίνει, επιτυχημένο ή όχι, έρχεται σε άμεση συνάρτηση με τα προηγούμενα τεύχη στο JLD απλώς έρχεται από το πουθενά. Σε ένα τεύχος δηλαδή που έχει τα δικά του προβλήματα, συγκεκριμένα το ότι μαζεύεται μια ομάδα που στο προηγούμενο φαινόταν να διαλύεται, εισβάλλει ξαφνικά ένα storyline από άλλο comic. Δεν το λες και καλό αυτό.
Καλό το Voodoo #6. Έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον οι τρικλοποδιές που έβαλε ο νέος συγγραφέας Joshua Williamson. Αρκετά ενδιαφέρον είναι και το All-Star Western #6. Γνωρίσαμε τους Waynes και μετά από έξι τεύχη βλέπουμε τον Hex να αποχωρεί από την Gotham. To Aquaman #6 στο οποίο πρωταγωνιστεί η Mera είναι καλούτσικο αλλά αρκετά κατώτερο των προηγουμένων τευχών. Φυσικά, τα τρία παραπάνω comics είναι πολύ καλύτερα από το μέτριο Batman The Dark Knight #6, το βαρετό πια Flash #6, το ακόμη πιο βαρετό Superman #6 και τα κάκιστα Green Lantern New Guardians #6 και Teen Titans #6.
Σε πιο indie μονοπάτια υπάρχει το Rasl #13. Καλό είναι αν και έπρεπε να κάτσω να ρίξω μια ματιά στα προηγούμενα τεύχη γιατί δεν θυμόμουν πράγματα. Καλό είναι και το Chew #24 ένα τεύχος που ασχολείται με την κόρη του Tony και την συνεργασία της με τον πρώην συνεργάτη του και νυν εχθρό του, τον Mason. Επίσης καλό είναι το Prophet #22 των Graham και Roy. Γενικά, αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό το comic. Μέσα σε δυο τεύχη έχει καταφέρει να παρουσιάσει έναν πολύ ενδιαφέρον κόσμο και έναν εξίσου ενδιαφέρον χαρακτήρα έτη φωτός μακριά από τον πρωτότυπο του Liefeld. Όλα αυτά με συγγραφικό και σχεδιαστικό στυλ που θυμίζουν ευρωπαϊκό και όχι αμερικάνικο comic.
Ωραίο το New Mutants #38. Τείνει να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου comics της Marvel αυτόν τον καιρό. Και να φανταστεί κανείς πως δεν το διάβαζα πριν όχι και πολύ καιρό. Τέλος πάντων, βλέπει εφιάλτη ο Cypher και όλη η ομάδα τον βοηθά να τον ξεπεράσει. Ίσως και παραπάνω απ'ότι θα έπρεπε. Σε καλά στάνταρ κυμαίνονται και το Fantastic Four #603 με την κοσμική του μάχη αλλά και το Ultimate Comics Spider-Man #7 με τον θείο του Miles να καταλαβαίνει αρκετά εύκολα πως ο ανιψιός είναι ο νέος Spidey. To Wolverine And The X-Men #6 όμως πέραν του καλού σχεδίου και του διασκεδαστικού κομματιού με την χαρτοπαιξία μάλλον χωλαίνει ενώ στο Uncanny X-Force #22 το σχέδιο του Gregg Tochinni σκοτώνει κάθε ευχαρίστηση ενός comic που μπορεί και να έχει καλό στόρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου