Καταραμένα #blogoscars. Με πήγατε πίσω στα κομιξικά ριβιούς μου.
Ξεκινώ με το Batman #6. Ο Σκοτεινός Ιππότης είναι κάτω αλλά όχι εκτός όπως νομίζει προς στιγμήν το τσούρμο των γλαυκόμορφων αντιπάλων του. Τι σημαίνει αυτό; Μα φυσικά πως θα εκμεταλλευτεί την κάθε ευκαιρία, το παραμικρό λάθος ώστε ακόμη κι αν δεν μπορέσει να τους νικήσει εκείνη την στιγμή να τους ξεφύγει και να κερδίσει χρόνο για να το καταφέρει στην συνέχεια. Το συγκεκριμένο τεύχος δεν έχει πολλή ιστορία έχει όμως τον Capullo να μεγαλουργεί ακόμα μια φορά και να γίνεται ένα σχεδιαστής που θες να μείνει για τα επόμενα 10 χρόνια σε αυτό το κόμικ.
Στο Catwoman #6 διαβάζουμε για το πως καταφέρνει η Selina να διαφύγει από βρώμικους μπάτσους της Gotham, από μια παλαβή κακούργα με υπερφυσικές δυνάμεις αλλά όχι από τις αυτοκαταστροφικές τάσεις της. Και όταν έχει, εδώ που τα λέμε, μια αναμενόμενη συνάντηση με τον νυχτεριδο-φίλο της βγαίνουν πολλά συναισθήματα στην επιφάνεια. Και ναι, θα ακουστεί κλισέ, αλλά ούτε ο νυχτεριδο-ντετέκτιβ δεν μπορεί να χαρτογραφήσει τον γυναικείο ψυχισμό της.
Στο Wonder Woman #6 πάντως δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Το παράξενο σχέδιο της Diana και του, κάτι ανάμεσα σε Marv και John Constantine, Lennox φαίνεται να λειτουργεί. Το πρόβλημα είναι πως εσύ, ο αναγνώστης, υπάρχει περίπτωση να μην έχεις πάρει χαμπάρι πως είχαν κάποιο σχέδιο και το καταλαβαίνεις κάπου στο τέλος, όταν έχουν γίνει αρκετές ανατροπές. Πάντως είναι ένα καλό τεύχος και ο Akins κάνει πάλι καλή δουλειά συνοδευόμενος από το πολύ πετυχημένο χρώμα του Matthew Wilson.
Kαλά σε γενικές γραμμές βρήκα και τα Birds Of Prey #6, Green Lantern Corps #6, Fables #114 και Hellblazer #288. Στο Fables υπάρχει μπόλικο ενδιαφέρον σε κάθε κομμάτι της ιστορίας μάλιστα με πιο ενδιαφέρον αυτό που ασχολείται με την μικρή Therese. Στο Hellblazer το ταξίδι στην κόλαση συνεχίζεται και τελειώνει χωρίς να μπορώ να πω όμως πως είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχει κάνει ο Milligan όσο είναι στην σειρά.
Άνετα κάποιος θα μπορούσε να προσπεράσει τα Ultimate Comics X-Men #7, Uncanny X-Men #7 και X-Factor #232 της Marvel. Άντε στο τελευταίο να ρίξει κι ένα βλέφαρο παραπάνω για το σεξ στο τέλος που όμως είναι PG οπότε και κει σιγά. Το B.P.R.D. Hell On Earth - The Long Death #1 της Dark Horse από την άλλη είναι όμορφο, αξιοπρεπές, ποιοτικό μα και συνεπέστατα μάλλον ανούσιο. Και μ'αυτό κλείνω ετούτο το μάλλον σύντομο ποστ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου