Έχουμε να δούμε νέο #comicsroast κάτι αιώνες. Μην απελπίζεστε fans. Συνεχίζω τον δικό μου μοναχικό δρόμο και προσφέρω εναλλακτική λύση!
Ανοίγω το ποστ με το Shade #5. Και κάνω αμέσως παρένθεση. Γιατί μωρή DC δεν το ενέταξες στα New52 και δεν το πρόεβαλες όσο πρέπει. Δηλαδή βγάζεις λεφτά ή θα βγάλεις στο μέλλον από τις αηδίες του Liefeld; Συγγνώμη, μα δεν άντεξα. Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα νέα comics της DC. Κλείνω την παρένθεση για να μιλήσω για το συγκεκριμένο τεύχος. Ο Shade μετά την Αυστραλία ταξιδεύει στην Βαρκελώνη για να βρει την βαμπίρισσα θετή του κόρη. Ο Javier Pulido, που είναι ο σχεδιαστής αυτού του τεύχους, αποδίδει έξοχα στο χαρτί γνωστά κτίρια της πόλης και το σημαντικότερο, την ιστορία της πρώτης συνεύρεσης αυτών των δυο παράξενων χαρακτήρων.
To Spaceman #4 είναι καλό αν και δεν προχωρά την ιστορία. Ο Azz παίζει καθυστερήσεις όσον αφορά την αναπόφευκτη συνάντηση των δυο Spacemen έως ότου κάνει γνωστές και άλλες πτυχές του κοινού τους παρελθόντος. Όχι πως τελικά με χαλά κάτι τέτοιο, άλλα γιατί να μην το πω. Στο άλλο Vertigo comic της βδομάδας, το Unwritten #34.5, μαθαίνουμε μετά από καιρό το ξεκίνημα του Wilson Taylor, πατέρα του Tommy. Α' παγκόσμιος πόλεμος, χαρακώματα και μέσα στην απελπισία οι ιστορίες αποκτούν τεράστια δύναμη. Καλό τεύχος συνολικά.
Κάπου εδώ σκεφτόμουν πως πρέπει να γράψω κάτι για το Justice League #6. Όχι επειδή είναι καλό, προς θεού, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μάλιστα στο σχέδιο του Lee γίνεται όλο και πιο βιαστικό όσο προχωρούν τα τεύχη. Δεν θα ήταν αιτία να μιλήσω ούτε το κλείσιμο αυτού του χαζού τελικά storyline. Απλώς προς το τέλος βλέπουμε μια απειλητική και ελπίζω και ενδιαφέρουσα φιγούρα ενώ υπάρχει και μια μικρή side story αφιερωμένη στην μυστηριώδη στα κόκκινα ντυμένη Πανδώρα που έχει κάνει ένα πέρασμα από κάθε τεύχος των New52.
To Angel And Faith #7 έχει το θετικό να είναι άνετα καλύτερο από την πλειονότητα των τευχών του Buffy s09. Αυτό όμως δεν λέει πολλά. Θα περίμενε κανείς ένα τεύχος με την αγαπημένη Drusilla να απογειωνόταν εύκολα. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει όμως ενώ η εμφάνιση του πατέρα της Faith μπαίνει απευθείας στα αρνητικά του. Γενικά όλη αυτή η φάση με τις πατρικές σχέσεις που πήγαν λάθος με κούρασε. Αλλά να μην τα θέλω όλα δικά μου. Θα μπορούσε να είχε απογειωθεί και να προσγειωνόταν ανώμαλα όπως συμβαίνει με το Joe Hill's The Cape #4. Τελευταίο και δυστυχώς και χειρότερο κατά πολύ τεύχος για αυτήν την καλή έστω κι έτσι σειρά.
Συνεχίζω με το Invincible #89. Καλό τεύχος σε γενικές γραμμές. Ο κόκκινος δεινόσαυρος αποδεικνύεται πολύ cool τύπος τελικά. Αρκετά έξυπνη και η ιδέα για το πως μπορεί να συνεχιστεί η Invincible Inc. τώρα που ο Mark είναι κλινήρης. Δεν κατάλαβες πότε έφτασε αυτή η σειρά τόσο κοντά στην πρώτη της εκατοντάδα. Αυτό μπορεί να το πει κανείς και για το Darkness #100 μα για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Και που το αναφέρω είναι επειδή υπήρξα fan της σειράς στα πρώτα της 10-15 τεύχη, επί Ennis. Τότε.
Τελειώνω παραδοσιακά, με Marvel. Καλό για άλλη μια φορά το FF #15, μάλλον καλύτερο από το αντίστοιχο τεύχος του Fantastic Four με το οποίο είναι άμεσα συνδεδεμένο. Ναι, συγχωρείς ακόμη και την εμφάνιση του Power Pack. Γραμμένο από τον Hickman όπως και το FF είναι το Ultimate Comics The Ultimates #7. Αυτήν την φορά είναι σχεδιασμένο εξολοκλήρου από τον Ribic και θα ήταν πραγματικά καλό αν δεν έμπλεκε μέσα τα γεγονότα του αρκετά κατώτερου Ultimate Comics X-Men #8. Εντάξει, τουλάχιστον είναι πανέμορφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου