Αν συνεχίζει να γράφει και να σχεδιάζει ο JH Williams III θα συνεχίζω να αγοράζω το Batwoman να γράφω διθυράμβους γι'αυτό και να παραβλέπω και τα όποια αρνητικά του.
Ναι, εντάξει, θα γίνω βαρετός αλλά και στο Batwoman #3 μιλάμε πάλι για οπτική πανδαισία, για αλλαγές στυλ στο φτερό οι οποίες δένουν αρμονικά, για εκπληκτικά double spreads, για την λειτουργικότητα του artwork κάθε στιγμή. Ό,τι και να ειπωθεί για την καλλιτεχνική αρτιότητα του JH Williams ΙΙΙ θα είναι λίγο. Ευτυχές γεγονός είναι η παρουσία και ενός τόσο καλού colorist όπως ο Dave Stewart ο οποίος αναδεικνύει την δουλειά του Williams ακόμη περισσότερο.
Τώρα, στο συγγραφικό κομμάτι, Williams και Blackman κάνουν καλή δουλειά. Μπορεί να φαίνεται λίγο απότομη η κατάρρευση της Kate, το ξέσπασμα εις βάρος της ξαδέρφης της, το άδειασμα των εσώψυχών την στην φιλενάδα της στους νέους αναγνώστες όμως δεν είναι. Η τραυματική εμπειρία που σχετίζεται με την αδερφή της, την οποία ξαναζεί στις πρώτες σελίδες, απαιτεί την ανάγνωση των παλιότερων ιστοριών της Batwoman. Δεν μπορεί αλλιώς να καταλάβει κανείς το συναισθηματικό βάρος που κουβαλά η Kate.
To Batman And Robin #3 είναι με άνεση το καλύτερο τεύχος της σειράς μέχρι τώρα. Τι ευτυχία! Ο Damian συνεχίζει να είναι βρωμόπαιδο, να μην ακούει τους μεγαλύτερους και σοφότερούς του και φυσικά να μπλέκει σε καταστάσεις που ούτε ο πατέρας του δεν θα μπορεί να τον ξεμπλέξει. Πως τα καταφέρνει το καταραμένο. Tomasi, Gleason και Gray στα καλύτερά τους δίνουν ένα άκρως διασκεδαστικό τεύχος με μπόνους έναν Alfred στα πιο cool του! Στην ίδια πόλη διαδραματίζεται και τo Batgirl #3. Χωρίς να είναι άσχημο είναι μάλλον αδιάφορο το τεύχος. Τι γκαντεμιά να υπάρχει ένα τόσο καλύτερο comic στο οποίο πρωταγωνιστεί μια κοκκινομάλλα ντυμένη νυχτερίδα και οι συγκρίσεις να είναι αναπόφευκτες! Εδώ μάλλον η DC έκανε πατάτα.
Πολύ καλό είναι πάλι και το Deathstroke #3. Πάλι πιο φονικός από ποτέ, πάλι ο καλύτερος διαφημιστής του εαυτού του. Μόνο που όπως βλέπουμε στο τέλος η άκαμπτη στάση του του δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ'όσα θα περίμενε και ο ίδιος. Στα ίδια επίπεδα το Demon Knights #3 με τον χαμό να συνεχίζεται και να μην δείχνει πως μπορεί να σταματήσει. Καλύτερο το Frankenstein Agent Of S.H.A.D.E. #3 σε σχέση με το προηγούμενο τεύχος με τον ομώνυμο χαρακτήρα να δείχνει μεγαλειώδη τρέλα. Επίσης η μυστηριώδης μούμια που κουβαλούν μαζί τους δείχνοντας της ικανότητες της γίνεται ξαφνικά ακόμα πιο μυστηριώδης!
Καλά λόγια έχω και για το Green Lantern #3. Πολύ έξυπνη τελικά η ιδέα να υπάρχει ο Sinestro σε κάθε τεύχος. Δίνει το κάτι παραπάνω που γενικά θα έλειπε από αυτό το comic. Καλό είναι και το Resurrection Man #3 το οποίο έχει να κάνει με την μάχη του Mitchell με τα δυο εντελώς παλαβά γκομενάκια που προσπαθούν να τον πάρουν αιχμάλωτο. Grifter #3 και Superboy #3 απλώς διαβάζονται. Το δεύτερο έχει και μια έκπληξη στο τέλος που το σώζει κάπως.
Στο Unwritten #31 ο Tommy περνά στην αντεπίθεση. Γνωρίζει πια το ταλέντο του στην μαγεία, την χρησιμοποιεί κατά κόρον αλλά είναι βιαστικός ως προς την εκμάθησή της. Οι φίλοι του ανησυχούν γι'αυτόν αλλά δεν φαίνεται να τους ακούει. Δικαιολογείται πως όσο καθυστερεί τόσο οι κοντινοί σε αυτόν θα παθαίνουν κακό. Τι κρίμα που οι φίλοι του είχαν κάποιο δίκιο. Καλούτσικο τεύχος το οποίο όμως κόβει απότομα.
Βαμπιροκαταστάσεις στην Dark Horse με το Baltimore - The Curse Bells #4 να είναι πολύ ανώτερο του Buffy The Vampire Slayer Season 9 #3. Αρχιβαμπίρια, νεκρανεστημένες μάγισσες, δαιμονισμένες καλόγριες, ιεροεξεταστές και κυνηγοί, απ'όλα έχει ο μπαξές. Και όλα ταιριάζουν και όλα λειτουργούν. Στης Buffy από την άλλη έχουμε ένα απλώς συμπαθές ή ακόμη και μέτριο τεύχος που σε σταματά να αναρωτιέσαι αν ήταν καλή ιδέα ο ένατος κύκλος. Όχι πολύ καλή απαντάς. Στο comic που δεν σχετίζεται με βρικόλακες, το Orchid #2, φαίνεται αυτήν την φορά η απειρία του Morello στην συγγραφή. Γεμίζει με κείμενο στο οποίο προσπαθεί να εξηγήσει το setting της σειράς αντί να το κάνει μέσω τον χαρακτήρων και της πλοκής.
To Uncanny X-Force #17 αποτελεί άλλο ένα σπουδαίο τεύχος στα πολλά σπουδαία τεύχη που έχει αυτή η σειρά. Opena και White στον καλλιτεχνικό τομέα κάνουν πάλι θαύματα ενώ ο Remender χρησιμοποιεί έναν από μηχανής θεό αλλά και ένα πολύ κατατοπιστικό flashback ώστε να οδηγήσει τα πράγματα σε μια τελική μάχη. Archangel εναντίον όλων με έπαθλο την σωτηρία του πλανήτη!
Το Ultimate Comics Spider-Man #4 είναι καλό. Βάζοντάς τον νέο Spidey μέσα στα γεγονότα των τελευταίων στιγμών του "original" ο Bendis πετυχαίνει να φαίνεται απολύτως φυσιολογική η διαδοχή αλλά δείχνει και πόσο χαράμι πήγε το Ultimate Fallout. Λογικό και το τέλος του τεύχους με την εμφάνιση της κλώνου To Avenging Spider-Man #1 χωρίς να είναι κακό μάλλον απογοητεύει. Χρόνια περιμέναμε να αναλάβει ο Joe Mad! τον ρόλο του σχεδιαστή ενός Spidey τίτλου και τώρα που το κάνει δείχνει λίγος. Οι Tim Townsend και Tom McWeeny στα μελάνια λείπουν πάρα πολύ ενώ μπορεί να πεις πως και το χρώμα δεν ικανοποιεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου