Τίτλοι τέλους για μια από τις καλύτερες σειρές που κυκλοφορούσαν τον τελευταίο καιρό.
Με το Fear Agent #32 τελειώνει με επικό, λυτρωτικό και πολύ συγκινητικό τρόπο η ιστορία του Heath Huston. Του βασανισμένου αυτού αστροναύτη και χρονοταξιδιώτη, που πέρασε τα πάντα ώστε να σώσει τον κόσμο και να βρει μια μοναδική στιγμή ευτυχίας. Το τέλος είναι ιδανικό, κλείνει όλα τα ανοιχτά μέτωπα και οι τελευταίες σελίδες αν και δεν πρωτοτυπούν ταιριάζουν τέλεια. Ένα μεγάλο μπράβο στον συγγραφέα Rick Remender και στους σχεδιαστές που κατά καιρούς πέρασαν από την σειρά, Tony Moore, Jerome Opena, Mike Hawthorne και Kieron Dwyer.
Και το Swamp Thing #3 αλλά και το Animal Man #3 ασχολούνται με παρόμοια θέματα. Θέματα με τα οποία είχε ασχοληθεί ο Moore παλιότερα στο Swamp Thing αλλά και οι αντικαταστάτες του, όσο ο τίτλος παρέμενε καλός. Μεγάλο μπράβο στους συγγραφείς Snyder και Lemire κατ'αρχήν. Στο σχέδιο τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά, φαντάζομαι λόγω των deadlines. Δυο σχεδιαστές αυτήν την φορά στο Swamp Thing, πιο πρόχειρη η δουλειά του Foreman στο Animal Man. Δεν σε χαλάνε όμως. Α, τέλος, πόσο cool η Abigail! Πολύ χαίρομαι με την παρουσία της.
Το Invincible #84 είναι ολίγον game changer αν και το περιμέναμε εδώ και καιρό. Τα ψιθυριστά λόγια “Dinosaurus was right” δεν χρειάζονταν πάντως. Χαλάνε το όποιο μυστήριο για τις κινήσεις του Mark στο υπόλοιπο του τεύχους. Κατά τ'άλλα είναι καλό. Το Strange Talent Of Luther Strode #2 συνεχίζει το κρεσέντο βίας και εφηβικών φαντασιώσεων χωρίς όμως να πέφτει ποτέ σε επίπεδα τύπου Mark Millar. Αξίζει να διαβαστεί.
Το Rachel Rising #3 συνεχίζει την ιστoρία της νεκραναστημένης ή απλώς απέθαντης Rachel. Παράξενα πράγματα συμβαίνουν σε ένα μικρό club. Ποιος ο ρόλος της μυστηριώδους ξανθιάς που προκαλεί απελπισία και μίσος; Και γιατί η Rachel μπορεί να δει το μέλλον; Σε παρόμοιο κλίμα αλλά σε εντελώς διαφορετικό setting, πιο Western, το American Vampire #20. Σε αυτό βλέπουμε πως δημιουργήθηκε το αμερικάνικο είδος βρικόλακα μέσω της διήγησης της πρώτης του είδους. Καλό, με όμορφο και ταιριαστό σχέδιο από τον Jordi Bernet.
Καλό το Action Comics #3 αλλά όχι στα επίπεδα των προηγουμένων. Έξυπνη ιδέα με το όνειρο/παιδική ανάμνηση από τον Κρύπτον και η εμφάνιση εκείνης της απειλής και στον πραγματικό κόσμο. Καλό και το O.M.A.C. #3. Εντάξει, είναι σαν να διαβάζεις παλιά Hulk σε κάποιες στιγμές αλλά γενικά σε αποζημιώνει. Το Red Lanterns #3 συνεχίζει να είναι αποδεκτό και θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν έλειπε η side story στην Γη.
Τα Stormwatch #3, Justice League International #3 και Batwing #3, απλώς διαβάζονται. Θα μπορούσε και κάποιος να τα αγνοήσει εντελώς. Το Detective Comics #3 έχει πολύ βελτιωμένο artwork αλλά συνεχίζει να πάσχει από συγγραφέα. Αν το έγραφε κάποιος πιο ικανός θα μιλάγαμε για άλλο ένα καλό Batman comic μετά τα Batman και Batman & Robin.
Τώρα, το Uncanny X-Men #1 είναι απλώς εντάξει. Ο Pacheco είναι σχεδιαστικά κατώτερος ο από τον παλιό εαυτό του αλλά και τον όχι στα καλύτερά του Bachalo του αδερφού comic. Από την άλλη αυτή η ιστορία βγάζει περισσότερο νόημα. Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί όμως το New Mutants #33. Η μεγαλύτερη έκπληξη που παίρνεις είναι όταν συνειδητοποιείς πως διαβάζεις το τεύχος 33 και όχι κάποιο νούμερο 1. Θα λειτουργούσε καλύτερα σαν πρώτο τεύχος και από το Wolverine and the X-Men #1 αλλά και από το Uncanny X-Men #1.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου