Καλύτερο comic της βδομάδας είναι με άνεση το Animal Man #2. Ο Animal Man παρέα με την κορούλα του, που οι ικανότητές της μάλλον υπερβαίνουν και τις δικές του ετοιμάζονται να πάνε ένα ταξιδάκι ώστε να βρουν την ρίζα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Κάπως έτσι ο Lemire επεκτείνει πολύ επιτυχημένα την μυθολογία αυτού του ήρωα, κάνοντάς την ανάλογη με αυτήν του Swamp Thing. Ο Travel Foreman στον καλλιτεχνικό τομέα συνεχίζει το ίδιο υπέροχα θυμίζοντάς μου λιγάκι Bill Sienkiewicz.
Αρκετά καλό είναι και το Action Comics #2. Ο όχι εντελώς πανίσχυρος Superman πέφτει στα χέρια κυβέρνησης και στρατού και αυτοί, με την βοήθεια του πάντα πρόθυμου Lex Luthor, τον βασανίζουν και κάνουν πειράματα πάνω του. Θα αποδειχθεί λάθος τους η όλη ιστορία. Γιατί ο Superman του Morrison είναι πάντα πιο έξυπνος από τις υπόλοιπες εκδόσεις του. Κρίμα όμως που τα deadlines βάζουν βόμβα στα θεμέλια του τεύχους. Οι δύο διαφορετικοί σχεδιαστές παραδίδουν ένα μισοβέτσικο αποτέλεσμα.
Fear Agent #31. Επιτέλους βγήκε. Προτελευταίο τεύχος και ο Heath Houston βρίσκεται όλο και πιο κοντά στην επίτευξη του σκοπού του. Να'ναι καλά οι νέοι του σύμμαχοι που και τον βοήθησαν αλλά και του άνοιξαν τα μάτια. Ενδιαφέροντα και τελικά πιο χρήσιμα απ'ότι υποθέτει κανείς τα flashbacks για την σχέση του με την μητέρα του, τον πατέρα του, την μέλλουσα γυναίκα του και το ποτό. Καλό και το artwork των Hawthorne και Moore αλλά για το τελευταίο τεύχος θα ήθελα τον Opena.
Θα αφιερώσω μια παράγραφο για το House Of Mystery #42. Τελευταίο τεύχος για μια σειρά που ξεκίνησε πάρα πολύ καλά έπεσε όμως στην παγίδα του φορμάτ της και κατέληξε να είναι από ένα σημείο και μετά βαρετή. Και ήταν κρίμα γιατί και η κεντρική ιστορία ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα αλλά και κάποιες από τις ιστορίες τις οποίες διηγούνταν οι θαμώνες του πανδοχείου.
Το I Zombie #18 ξεφεύγει από το main arc. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια ιστορία από το παρελθόν του κυνηγού τεράτων Diogenes. Βραζιλία, βαμπίρια σε ναούς στα βάθη του Αμαζονίου που έχουν σχέση τελικά με το main arc και μια παλιά cool συνάδελφος που, ω τι τύχη, είναι μάνα του του Horatio. Όχι και άσχημο αν και το σχέδιο του Jay Stephens ούτε καν πλησιάζει τα επίπεδα του Allred.
Αρκετά ενδιαφέρον το Swamp Thing #2. Οι Snyder και Paquette πασχίζουν ακόμα μια φορά να φέρουν βόλτα τις αηδίες που έκανε η DC με τον χαρακτήρα και δεν τα καταφέρνουν άσχημα. Φυσικά το κάνουν δανειζόμενοι ιδέες από την εποχή Moore, ξέρετε, αυτήν που η DC προσπαθεί να διαγράψει. Ω, τι ειρωνεία. Μεγάλο μπόνους η εμφάνιση ενός παλιού και πολύ θυμωμένου χαρακτήρα, λες και συμβολίζει τους αναγνώστες.
Το The Strange Talent Of Luther Strode #1 αποτελεί το πρώτο τεύχος μας ενδιαφέρουσας νέας σειράς της Image που θυμίζει αρκετά τα καλά σημεία του Kick Ass. Πιτσιρικάς geeκ, αδύνατος σαν καλάμι, με τις συμβουλές ενός περιοδικού αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις. Και βρίσκει πρόθυμο θύμα έναν ηλίθιο νταή που λιμπίζεται την κοπελιά που τον συμπαθεί. Ένα ίσως υπερβολικά βίαιο και αχρείαστο flash forward στην αρχή του τεύχους σε γενικές όμως γραμμές μια καλή δουλειά από τους Justin Jordan και Tradd Moore.
Με το O.M.A.C. #2 o Dan Didio αποδεικνύει πως είναι εντάξει σαν συγγραφέας. Ο Keith Giffen πως μπορεί να σχεδιάσει άλλο ένα πολύ καλό τεύχος απλώς κοπιάροντας το στυλ του Jack Kirby. Δυστυχώς το συγκεκριμένο comic δεν έχει καλές πωλήσεις και αν σωθεί από το κόψιμο θα είναι μόνο και μόνο επειδή ο Didio είναι ο κύριος υπεύθυνος του reboot.
Το Chew #21 είχε μεγάλη πλάκα. Ο Tony Chu παίρνει δυσμενή μετάθεση από τοπ τμήμα στο οποίο εργαζόταν στην τροχαία. Δεν του αρέσει καθόλου αρχικά. Έλα όμως που και το νέο αφεντικό και οι νέοι συνάδελφοι είναι μέρα με την νύχτα σε σχέση με τους παλιούς. Ξαφνικά ο πράκτορας Chu βλέπει μια πως μπορεί να έχει μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Αν μαθαίναμε που έστειλαν και τον ρομποτικό συνάδελφό του...
Καλούτσικο το Invincible #83. Δεν δίνει τόσο βάρος στους κεντρικούς χαρακτήρες αλλά σε μερικούς super villains και στην αποτυχημένη σχέση μεταξύ του "Robot" και της "Monster Girl" που δείχνει να απολαμβάνει το ότι επιτέλους πέρασε την εφηβεία. Τι του κανε του "Robot" και τον έκανε να χώμα ελπίζω να μάθουμε στο επόμενο τεύχος.
Το Detective Comics #2 καταφέρνει να είναι καλύτερο από το προηγούμενο τεύχος. Επίσης δείχνει πως ο Tony Daniel όταν προσπαθεί γίνεται ένας πολύ καλός σχεδιαστής. Όμως σαν συγγραφέας όσο και να προσπαθεί το μόνο που καταφέρνει είναι να μην γίνεται τόσο κακός όσο ο David Finch. Επίσης θα επενδύει σε κάθε τεύχος απ'ότι φαίνεται στο φτηνό σοκ. Τα μόνα που κρατάμε από το τεύχος δηλαδή είναι το σχέδιο του Daniel και οι χαριτωμένες σκηνές που δείχνουν πως ο Bruce Wayne είναι τόσο μεγάλη τσούλα όσο ο Geralt από το Witcher.
Έγραψα αλλού: "Όπως και στην τελευταία σεζόν Doctor Who έτσι κι εδώ έχουμε ένα fixed point. Εκεί ο θάνατος του Doctor, εδώ ο χωρισμός των X-Men. Οπότε μας ενδιαφέρει πως θα φτάσουμε σε αυτό το point. Αν στο Doctor Who η πορεία πλησίασε να είναι ιδανική εδώ συμβαίνει το αντίθετο".
Αστειότητες λοιπόν στο X-Men Schism #5. Πέραν του ενδιαφέροντος που μπορεί να βγάζει το νέο Hellfire Club που αποτελείται από πανέξυπνα και σατανικά πιτσιρίκια το όλο τεύχος είναι για γέλια. Συνεχίζεται μέχρι και το βρωμόξυλο μεταξύ Wolverine και Cyclops, που φαινόταν σαν κάτι ηλίθιο, από το προηγούμενο τεύχος. Με το sentinel να είναι από πάνω τους και να προσπαθεί να τους σκοτώσει. Έλεος.
Τελειώνοντας να πω πως δεν ξεφεύγουν πολύ από την μετριότητα αλλά διαβάζονται τα Kult #3, Batwing #2, Justice League International #2, Men Of War #2, Penguin Pain And Prejudice #1, Red Lanterns #2 και Stormwatch #2. Καλό να αποφευχθούν τα Green Arrow #2, Huntress #1, Static Shock #2 και το Hawk And Dove #2 το οποίο δεν διάβασα καν αλλά δεν νομίζω να χρειάζεται για να ξέρεις πως δεν πρέπει να το ανοίξεις.
2 σχόλια:
Animal Man αγνή θεΐλα, δεν έχω λόγια...
Πανέμορφο και εθιστικό!
Δημοσίευση σχολίου