Χαράς ευαγγέλια όταν ο ταχυδρόμος μου έφερε το δεματάκι με το "Century: 2009". Μια βδομάδα νωρίτερα από τους Αμερικανούς κιόλας. Καλομαθαίνουμε.
Μπαίνω αμέσως στο ψητό. Τo τρίτο μέρος λοιπόν αυτής τη σειράς ξεκινά με τον Orlando σε κάποιο αντίστοιχο του πραγματικού Ιράκ με όνομα Q'Mar λίγο πριν γυρίσει πίσω στο Λονδίνο. Εκεί, ενώ έχει αρχίσει να μεταμορφώνεται σε γυναίκα, θα αναλάβει ξανά την αποστολή που άφησε στην μέση το 1969, να βρει το Moonchild. Και για να συμβεί αυτό χρειάζεται την βοήθεια των παλιών συντρόφων του.
Ο Alan όμως δεν συνήλθε ποτέ μετά τα συμβάντα του προηγούμενου τεύχους. Τριγυρίζει στους δρόμους προσπαθώντας να ξεχάσει και μην μπορώντας να συγχωρήσει τον εαυτό του για την εξαφάνιση της Mina. Έχει γίνει αλήτης λέμε!
Κι αφού ήταν τόσο τρανταχτή η αποτυχία ανεύρεσης της Mina από τους δυο μαζί πως θα τα καταφέρει τώρα μονάχης της η Orlando; Μα θα κάνει μια συμφωνία με τον διάβολο ή τουλάχιστον κάτι αντίστοιχο. Και την κάνει και τις συνέπειες αυτής της πράξης θα της δούμε φαντάζομαι σε κάποιο επόμενο "League" γιατί δεν σας το πα, ενώ είναι εμφανές πως κλείνει ένας κύκλος με αυτό το τεύχος είναι άλλο τόσο εμφανές πως οι Moore και σία έχουν κι άλλες ιστορίες να πουν. Που είχα μείνει; Α, ναι στην Mina. Την βρίσκει. Σε ένα άσυλο. Και είναι ερείπιο. Σχετικά πάντα.
Μην τα πολυλογώ και μην αποκαλύψω άλλο οι δυο τους αρχίζουν να ψάχνουν για το Moonchild. Ρωτώντας, ταξιδεύοντας μέσα από εφιαλτικά μέρη, ψάχνοντας, διαβάζοντας. Και δω συνειδητοποιείς δυο πράγματα. Πως το "Century : 2009" είναι πιο στρωτό σε σχέση με τα προηγούμενα δυο μέρη. Ναι, η πλοκή του είναι εξαιρετικά απλή και παραμένει απλή μέχρι το τέλος ενώ τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν Moore και O'Neill είναι όσο γίνεται πιο κλασικά. Το άλλο είναι πως τα μέσα βούιξαν για το ότι ο Moore παρουσιάζει τον Harry Potter ως αντίχριστο σε αυτό το comic.
Σ'αυτό το θέμα η απάντηση είναι και είναι και δεν είναι. Δεν είναι επειδή δεν μπορούμε να μιλάμε πια για τον Harry Potter καθώς ο χαρακτήρας του παιδιού μάγου είναι εμπνευσμένος από διάφορους χαρακτήρες με πολλούς εξ αυτών να προϋπάρχουν του Harry. Όμως είναι επειδή ο Moore χρησιμοποιεί την κατηγορία της χριστιανικής δεξιάς, πως ο Harry Potter είναι ο αντίχριστος, κάνοντάς την λογοτεχνική πραγματικότητα καταφέρνοντας να σατιρίσει το όλο θέμα αλλά και να δώσει συγκεκριμένη λειτουργία στον χαρακτήρα. Και δεν σταματά εκεί.
Χρησιμοποιώντας μια φαινομενικά χαζή αντιστροφή όρων σε κάνει πρώτα να γελάσεις και μετά να σκεφτείς πως τελικά δεν είναι και τόσο χαζή. Ναι, μπαίνεις στο τριπάκι να σκεφτείς για το πόσα βιβλία/comics/ταινίες έχεις διαβάσει/δει που χρησιμοποιούν την μαγεία/υπερδυνάμεις για να συμβολίσουν το σεξ. Θυμηθείτε το Spider Man 2 ή διαβάστε το site του Jess Nevins! Τέλος προσωποποιεί στον αντίχριστο το τι δεν πάει κατά την γνώμη του καλά με την σύγχρονη βιομηχανία θεάματος, τους ήρωες που προωθεί εξοντωτικά και τις τερατώδεις διαστάσεις που έχει πάρει. Ο από μηχανής θεός που χρησιμοποιεί στην τελική μάχη αν μη τι άλλο κάνει πιο ορατή αυτήν του την άποψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου