Κυκλοφορίες 22 - 12 - 2010

Πολλοί οι ενδιαφέροντες τίτλοι την συγκεκριμένη βδομάδα. Προσοχή, δεν λέω καλοί, λέω ενδιαφέροντες. Ξεχωρίζουν τα Neonomicon και Incognito - Bad Influences.


Ξεκινώ με το Neonomicon #3. Μετά το εφιαλτικό προηγούμενο τεύχος οι Moore και Burrows δεν προσπαθούν να ξεπεράσουν τους εαυτούς στο αν θα μπορούσαν να φέρουν τον αναγνώστη σε πιο δύσκολη θέση. Το τρίτο τεύχος μπορεί να το πει κανείς πιο εύκολο. Το μαρτύριο της πράκτορος Brears γίνεται πιο ανεκτό γι'αυτή μέσω της διαφυγής της σε ονειρικές καταστάσεις ενώ για τους αναγνώστες είτε έτσι είτε μέσω της παρεμβολής των συζητήσεων των ερευνητών του FBI. Κάπου εδώ ο Moore αποφασίζει να τονίσει και την διαφορά των πράξεων των ανθρώπινων όντων του προηγούμενου τεύχους και του ψαρόμορφου τέρατος, να δώσει αρκετό χιούμορ και να ρίξει λιγάκι σύνδρομο του Ελσίνκι στο μείγμα. Φτάνοντας στο τέλος τους τεύχους δηλαδή να νιώθεις σχεδόν λυτρωτικά αν και τέτοιου είδους συναισθήματα μπορεί να διαφοροποιηθούν πολύ στο επόμενο.

Καλό το Incognito - Bad Influences #2. O Zack θα υπέθετε πως το να καταφέρει να εισχωρήσει σαν διπλός πράκτορας πια στις τάξεις των super-villains θα ήταν αν όχι εύκολο τουλάχιστον απελευθερωτικό. Θα είχε μια ευκαιρία να νιώσει όπως παλιά, να δοκιμάσει ξανά ότι του είχε απαγορευτεί χωρίς συνέπειες. Έλα όμως που λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο. Απέκτησε συνείδηση ή μάλλον βρήκε αυτήν που πάντα είχε και δεν το ήξερε ενώ το ό,τι ερωτεύτηκε την συνάδελφό του πια Zoe Zeppelin πρέπει να έχει παίξει επίσης ρόλο.

Το Batman Incorporated #2 συνεχίζει ακριβώς από το σημείο που τέλειωσε το προηγούμενο τεύχος, με την Catwoman στα πλοκάμια ενός τεράστιου χταποδιού. Στο διασκεδαστικό αυτό τεύχος διαβάζουμε πως μέσα από το κυνήγι του απέθαντου Lord Death Man γεννιέται η Ιαπωνική έκδοση του Batman. Ταυτόγχρονα βλέπουμε γιατί η Catwoman ήταν τόσο πρόθυμη να συνεργαστεί με τον Bruce. Θα μου πείτε, γιατί άσχημα πέρναγε. Ναι, καλά πέρναγε αλλά όλο και κάτι "shady" έχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της κάτι που εδώ αποδείχθηκε!

Το άγριο ξύλο συνεχίζεται στο Invincible #76. Οι σύμμαχοι ηττώνται από τους συνασπισμένους Viltrumites. Αυτός που γέρνει την ζυγαριά είναι ο Thragg τον οποίο δυσκολεύονται ακόμα και να γρατζουνίσουν. Οι σύμμαχοι σημαίνουν υποχώρηση αφήνοντας τον Mark και τους συγγενείς του πίσω στο έλεος του Thragg. Και κει συμβαίνει κάτι το αναπάντεχο, κάτι που το γιατί του γίνεται κατανοητό μόνο στο τέλος του τεύχους! Ωραία ανατροπή και προάγγελος ωραίων και ίσως ακόμα πιο βίαιων και καταστροφικών στιγμών!

Σειρά έχει ο John Constantine με την κανονική σειρά αλλά και με το τελευταίο τεύχος της μίνι σειράς που είχε κυκλοφορήσει πριν από δυο βδομάδες. Στο Hellblazer City of Demons #5 οι δυο παρανοϊκοί και σατανιστές γιατροί, η ντροπή του NHS, δεν έχουν ιδέα με ποιον τα έβαλαν και το πληρώνουν με ένα ταξιδάκι σε εξωτικά μέρη. Καλός επίλογος για αυτήν την αρκετά καλή μίνι σειρά. Πολύ καλό και το Hellblazer #274. Εξαιρετικά διασκεδαστική η κουβέντα μεταξύ νέου και γέρου John, τρομερά αστεία η "τυχαία" συνάντηση με τον Chas και την γυναίκα του και στο τέλος κάποιος που αν είναι αυτός που νομίζω θα έχει αντιρρήσεις για τον επικείμενο γάμο.

Στα γρήγορα τα επόμενα.Το Guild - Vork (One Shot) διηγείται την ιστορία του του χαρακτήρα του τίτλου. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τα comics που έχουν σχέση με το Guild βγαίνουν τόσο στενάχωρα σε σχέση με την σειρά που έχει τόση πλάκα. Το Robert E. Howard's Savage Sword #1 είναι μια ενδιαφέρουσα ανθολογία με κερασάκι στην τούρτα την ιστορία των Thomas και Windsor-Smith. Καλούτσικο το Zatanna #8. Η ηρωίδα του τίτλου έχει μια φοβία για τις μαριονέτες γεγονός που την κάνει να συμβουλευτεί μέχρι και ψυχολόγο. Φυσικά η φοβία της είναι δικαιολογημένη και η αποκάλυψη της αιτίας της θα την μπλέξει σε περιπέτειες.

Επίσης στα γρήγορα μερικοί τίτλοι της Marvel. To Ultimate Doom #1, συνέχεια του Ultimate Enemy έχει το Reed που έχει γίνει κακός να δέρνει την Sue. Με υπερδυνάμεις φυσικά, αλλιώς θα ήταν κοινωνικό δράμα. Το Ultimate Comics Spider-Man #151 δεν ήταν άσχημο και προσέφερε ανακούφιση όσον αφορά την Gwen. Το Nemesis #4 δεν ήταν τόσο απαράδεκτο όσο τα προηγούμενα τρία, δεν σώζεται όμως σαν σειρά. Το Superior #3 ήταν εντυπωσιακό, χωρίς πολύ ουσία κάτι που μάλλον ήταν θετικό γι'αυτό. Φοβάμαι όταν ο Millar καταπιάνεται με κάτι ουσιώδες.