Κυκλοφορίες 17 - 12 - 2014

Batman σε πολλές δόσεις, Multiversity και Sandman.

Κυκλοφορίες 10 - 12 - 2014

Παραμονή Χριστουγέννων!

Κυκλοφορίες 03 - 12 - 2014

Μεγάλη βελτίωση, που λέτε, ο Mikel Janin.

Κυκλοφορίες 26 - 11 - 2014

Αμάν, κι άλλο ποστ; Τόσο σύντομα;

Κυκλοφορίες 19 - 11 - 2014

Morrison και Quitely, Morrison και Irving.

Κυκλοφορίες 12 - 11 - 2014

Επιστροφή στην κανονική ροή. Άντε, γιατί έχω μείνει πάνω από μήνα πίσω.

01. Triptykon - Melana Chasmata

Emily, why don't you speak to me

Δώσε στον μέταλλο έναν συμπαθέστατο βασανισμένο καραφλοχαίτουλα, που έφτασε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας και έχασε πρόσφατα έναν μεγάλο καλλιτέχνη φίλο του, και πάρ' του την ψυχή. Επίσης δώσε του ένα άλμπουμ που συνδυάζει doom metal, gothic metal, black metal, death metal, avant-garde metal και σου δίνει και των φίλων του. Αν αυτό το άλμπουμ έχει εξώφυλλο του προαναφερθέντος μεγάλου καλλιτέχνη και τίτλο "Μελανά Χάσματα" έχει δώσει με συνοπτικές διαδικασίες την ψυχή της γυναίκας του, του παιδιού του, της αδερφή του, των γονιών του. 

02. Mastodon - Once More 'Round The Sun

We have heard the chimes at midnight

Γιατί ρε παιδιά δεν βγάλατε καλύτερο άλμπουμ φέτος; Όχι, πως και αυτό δεν μου άρεσε, δεν γινόταν να μην μου αρέσει, είμαι τόσο φανμπόης, το έχω ακούσει μυριάδες φορές, το "Chimes At Midnight" παίζει στο κεφάλι μου! Είναι στο νούμερο 2 της εικοσάδας μου! Αλλά δεν μπορούσα να του δώσω πρωτιά ρε γαμώτο. Έπρεπε κάπως να τους τιμωρήσω. Τόσο σκληρός λέμε. Πάρε δεύτερη θέση αλήτη Troy για να μάθεις  άλλη φορά να αφήνεις να τραγουδά ο ντράμερ. Τι βάρβαρος που είμαι ρε φίλε. 

03. Orange Goblin - Back From The Abyss

Praise the valium

Το "Back From The Abyss" θα έμπαινε δεκάδα μόνο και μόνο από τα plays οποιαδήποτε χρονιά. Φέτος, που ήταν μια μέτρια χρονιά, φτάνει στην τρίτη θέση. Αλλά ποιον κοροϊδεύω και τι προσπαθώ να δικαιολογήσω; Οι Orange Goblin αυτήν την χρονική στιγμή είναι σαν να υπάρχουν μόνο για μένα. Χτυπάνε όλες τις ευαίσθητες - λέμε τώρα - χορδές μου και με προκαλούν να πιω περισσότερη μπύρα.

04. Behemoth - The Satanist

Hail Mary, full ov disgrace

Ξέρετε κάτι; 10:23 είχε πάει όταν αποφάσισα να βάλω τελικά το "The Satanist" στο νούμερο 4 της φετινής μου λίστας. Στην αρχή, ύστερα και από συμβουλές τρίτων, πήγαινα να βάλω τους Orange Goblin. Τελικά όμως είπα να μην βάλω τρίτο στόνερ συγκρότημα στην σειρά, θα μου κρεμούσαν κουδούνια οι ανύπαρκτοι εχθροί μου. Τέλος πάντων. Ο Nergal νίκησε τον καρκίνο, άνοιξε κομμωτήριο, ήρθε στην Ελλάδα και έβγαλε ένα πολύ καλό άλμπουμ. Όχι με αυτήν την σειρά, σίγουρα σεβασμός για τα τουλάχιστον τα τρία από αυτά.

05. The Shrine - Bless Off

Napalm

Τους Shrine τους είδα τον Φλεβάρη που μας πέρασε. Έκαναν support στους Red Fang. Να πω την αλήθεια, δεν τους είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία μέχρι τότε. Δεν θυμόμουν καλά καλά την ιστορία της περιπέτειάς τους με την ελληνική αστυνομία, κάτι παράξενο αφού τρελαίνομαι για κουσκουσάκι. Κατά τον Μάη λοιπόν σκέφτηκα "ας δώσω μια ευκαιρία σε κείνο το συγκρότημα που μου άρεσε στους Red Fang και έχει βγάλει νέο άλμπουμ πριν κάνα δίμηνο". Ε, ιδού το αποτέλεσμα.

06. Fu Manchu - Gigantoid

There's no time to rectify

Τους Shrine τους είδα τον Φλεβάρη που μας πέρ... Ε; Στο έξι έβαλα τελικά τους Fu Manchu; Κοίτα να δεις. Εντάξει, μοιάζουν λίγο και οι Fu Manchu, ακούγονται πολύ φρέσκοι για ένα συγκρότημα που κυκλοφόρησε το ενδέκατο άλμπουμ του. Επίσης άκουγα το "Gigantoid" εναλλάξ με το "Bless Off" αρκετά συχνά. Αυτοί είναι οι λόγοι για το μπέρδεμα. Όχι πως δεν ήξερα τι να γράψω.

07. Witch Mountain – Mobile Of Angels

I'm saying goodbye, wasting no time living a lie

Εκείνη η συναυλία στο Six d.o.g.s το φετινό καλοκαίρι, που ήμασταν τρεις κι ο κούκος, ήταν κακός οιωνός. Δεν πειράζει, λέγαμε, κοροϊδεύοντας τους εαυτούς μας, βγάζουν νέο άλμπουμ. Τότε πέφτει η κεραμίδα, λίγο μετά την κυκλοφορία του "Mobile Of Angels": αποχωρεί η Uta, θέλει να διευρύνει τους ορίζοντές της. Γιατί κοπέλα μου, δεν με λυπάσαι; Ένα σιγουράκι είχα κι εγώ για την δεκάδα μου κάθε φορά βγάζατε άλμπουμ. Από δω και πέρα; Από δω και πέρα τι;

08. Sigiriya – Darkness Died Today

Back down, back down with gravity

Έχουν πάρει το όνομά τους από ένα αρχαίο παλάτι στην Σρι Λάνκα, κατάγονται από την Ουαλία και παλιά λέγονταν Acrimony. Έχουν ξαναεμφανιστεί σε λίστα μου και αν αρχίσει να επιτρέπεται η χρήση λέξεων όπως "κλασικό" ή "παραδοσιακό" πριν τον χαρακτηρισμό "stoner rock" θα ήταν κάτι που θα χαρακτήριζε απόλυτα την μουσική τους.

09. Black Moth - Condemned To Hope

I'm a rotting relic of rock 'n' roll

Σήμερα θα κάνω κάτι σπάνιο: δεν θα γκρινιάξω. Κι αυτό οφείλεται στην Harriet Bevan και το συγκρότημά της, τους Black Moth. Είναι ωραίο το συναίσθημα το συγκρότημα, που "ανακάλυψες" τυχαία και το έβαλες μέχρι και σε μια παλιότερη blogovision, να επιστρέφει με ένα καλό άλμπουμ και να το ξαναβάζεις χωρίς δεύτερη σκέψη ή τύψεις. Και πολύ πιο ωραίο το ότι η μουσική τους, ενώ καταλαβαίνεις ακριβώς σε τι παλιότερο "πατάει", ακούγεται τόσο φρέσκια.

10. Pallbearer - Foundations of Burden

Without light, the dark encloses all

Οι Pallbearer με κάνουν και αισθάνομαι λίγο παραπάνω γέρος. Νομίζω πως βρίσκομαι κάτι αιώνες πίσω και έχω μόλις ανακαλύψει τους Candlemass. Ακούστε με fans των Pallbearer που έχετε πάρει το nickname σας από κάποιο τραγούδι των Arcade Fire. Ψάξτε και βρείτε το "Epicus Doomicus Metallicus". Εμπιστευτείτε με. Κι αν δεν σας αρέσει σημαίνει πως δεν σας άρεσε πραγματικά ούτε το "Foundations of Burden". Και είστε άμπαλοι χίψτερζ.

11. Machine Head - Bloodstone & Diamonds

In comes the flood, wake up America

Αγαπητέ Robb, μην ξαναβγάλεις άλμπουμ Νοέμβρη μήνα. Κι αν πρέπει σώνει και καλά να το κάνεις να είναι κάτω από μια ώρα.  Πως περιμένεις να το βάλω μέσα στην δεκάδα όταν πριν μερικές μέρες δεν ήμουν σίγουρος αν όντως μου αρέσει; Φοβάμαι πως το έχω αδικήσει. Φοβάμαι επίσης πως κι εσύ μετά την καλλιτεχνική αποδοχή των "The Blackening" και "Unto the Locust" άνοιξες λίγο περισσότερο τα φτερά σου απ' ότι έπρεπε.

12. Electric Wizard - Time To Die

The black drug took my soul away

Ένα πράγμα πες μου μόνο Jus. Γιατί έφυγε ξανά ο Mark Greening; Τι τους κάνεις; Και πως μπόρεσες να βγάλεις άλμπουμ με τα 2/3 των μελών του "Dopethrone" παρόντα και να μην είναι πραγματικά καλύτερο από το προηγούμενό σας; Αν και το "Black Masses" ήταν ίσως το καλύτερο άλμπουμ σας μετά το "Dopethrone", έχετε ένα ελαφρυντικό σε αυτήν την περίπτωση. Τέλος πάντων, μην κάνεις καμιά μαλακία και σε χωρίσει η Liz. Δεν θα σου φτάνουν όλα τα ναρκωτικά του κόσμου.

13. The Atlas Moth - The Old Believer

Eruption leads to rebirth

Δεν μπορείτε να πείτε, υπερπαραγωγή το εξώφυλλο του "The Old Believer". Και η μουσική δηλαδή καλή είναι, χωρίς όμως να φτάνει στα επίπεδα του "An Ache for the Distance". Εκείνο μάλιστα το είχα βάλει πιο χαμηλά το 2011. Αλλά έτσι είναι, επειδή φέτος είναι μια καλή χρονιά για τους Έλληνες ελαιοπαραγωγούς δεν σημαίνει πως θα είναι και μια καλή χρονιά για την μουσική. Έχω αρχίσει να ξεφεύγω όμως. Βάζω μια παύση πριν μετατραπεί το blog στα "Βαρεμένα Ημερολόγια".

14. Yob - Clearing the Path to Ascend

Nothing to sacrifice, nothing to win

Δεν φτάνει που δυσκολεύτηκα να αποφασίσω τι θα βάλω στις θέσεις 14 έως και 11, είχα και δίλημμα αν έπρεπε να γράψω "Yob" ή "YOB". Τελικά κέρδισε το "Yob" μιας και έτσι τους είχα γράψει το 2011, όταν είχα βάλει το "Atma" στην δέκατη έκτη θέση εκείνης της Blogovision. Δυο θέσεις παραπάνω για ένα ωριαίο άλμπουμ με τέσσερα μόλις τραγούδια. Να μην λένε και μερικοί κακοήθεις πως δεν βάζουμε Swans επειδή δεν αντέχουμε τις μεγάλες διάρκειες τραγουδιών.

15. Alcest - Shelter

Mon coeur appartient à la mer

Λοιπόν. Οι Alcest είναι εκείνο το συγκρότημα που πάντρεψε το black metal με το shoegaze πολύ πριν το κάνουν συγκροτήματα  όπως οι Deafheaven. Οπότε είναι απολύτως φυσικό το τελευταίο τους άλμπουμ να είναι, ας πούμε, dream pop. Άλλωστε, στην ψυχή του κάθε μπλακμέταλλου κρύβεται ένα μικρό κορίτσι με κοτσιδάκια που τρέχει σε ηλιόλουστα λιβάδια και γράφει ποιήματα δίπλα στο κύμα που σκάει στα βραχάκια.

16. Iron Reagan - The Tyranny of Will

I’d rather just set a fire and be left alone

Hardcore punk/thrash με χιουμοριστική/σατιρική διάθεση. Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί το "The Tyranny of Will". Λογικό θα μου πείτε. Οι Iron Reagan είναι το μπάσταρδο αδερφάκι των Municipal Waste. Έχουν μέλη τους, παρόμοιο ήχο και διάθεση. Έχουν όμως και κάτι παραπάνω - και όχι, δεν μιλάω για την θέση στην λίστα μου. Έχουν videoclip σκηνοθετημένο από τον Whitey McConnaughy με cameo εμφάνιση των Red Fang.

17. At the Gates - At War with Reality

As phantoms we answer

Πως είπατε; Οι At the Gates έβγαλαν νέο άλμπουμ; Έχει περάσει τόσος καιρός από το προηγούμενο, που κυκλοφόρησε το 1995, που δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν μου άρεσαν τότε. Άργησα να το πάρω και χαμπάρι. Τι δίλημμα! Να το βάλω στην εικοσάδα; Κι αν δεν το βάλω και τελικά μετανιώσω; Τι άγχος! Καλά θα το βάλω. Έστω και χαμηλά. Αλήθεια, το "Slaughter of the Soul" το έχω σε CD; Ή μήπως μπερδεύομαι με τους Gathering; Μπας κι έχω συμπτώματα άνοιας; Ω, πίτσα!

18. The Coathangers - Suck My Shirt

Springfield Cannonball, Springfield Cannonball

Οι Coathangers είναι εκείνες που χώρισαν τους μέταλλους σε δυο στρατόπεδα εξαιτίας της συμμετοχής τους στο "Aunt Lisa" των Mastodon. Μην νομίζετε πως παίξαμε ξύλο ή κάτι τέτοιο. Οι μεταλλικές αντιπαραθέσεις είναι κουβεντούλα και τσαγάκι μπύρα. Δεν ξέρω αν καταλήξαμε κάπου. Αυτό που ξέρω είναι πως έβαλα λυτούς και δεμένους για να βρω πληροφορίες γκούγκλαρα γι'αυτές και ανακάλυψα πως είχαν βγάλει νέο άλμπουμ το 2014. Α, ναι, ξέχασα, δεν παίζουν μέταλ. Γκάρατζ πανκ ή κάτι τέτοιο λένε τα ταγκς στο bandcamp. Θα γκρινιάξει άραγε ο Πέτρος;

19. Slough Feg - Digital Resistance

These tales of terror never end

Για να ξεπεράσω την στεναχώρια μου που φέτος δεν έχω γκεστ στην μπλογκοβίζιον και έχει καταφέρει να έχει ένας γνωστός μου τρώγλος είπα να βάλω κάτι ελαφρύ. Ναι, το μπολιασμένο με folk στοιχεία heavy metal των Slough Feg ελαφρύ μου ακούγεται. Ακόμα και η λουδίτικη θεματολογία αυτού του άλμπουμ ανάσα δροσιάς είναι εδώ που τα λέμε. Και διάβολε, ο Mike Scalzi ονόμασε το συγκρότημά του έτσι ώστε να μην περνά ποτέ απαρατήρητο από μένα.

20. Foo Fighters - Sonic Highways

It was The Feast and the Famine

Καλώς σας βρήκα και φέτος σύντροφοι μπλογκοβιζιονιστές. Σε μια χρονιά που μουσικά είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Που θυμίζει ένα 2011 στο πιο μέτριο. Μια χρονιά με την οποία ξεκινώ με το τελευταίο άλμπουμ των Foo Fighters. Ένα άλμπουμ που είναι άνετα χειρότερο από το προηγούμενο, που δεν πήρε καλές κριτικές, που δεν άρεσε πολύ ούτε στον Αστέριο. Το βάζω όμως και ίσως και να το έβαζα πιο ψηλά αν δεν υπήρχε το "Subterranean", αυτή η κάκιστη παραλλαγή/διασκευή του "Rope".

Κυκλοφορίες 05 - 11 - 2014

Bat-mania.