Μια ενδιεφέρουσα απόδοση της κλασική ιστορίας.
Το 47 Ronin #1 λοιπόν αποτελεί το πρώτο τεύχος σειράς στην οποία ο Stan Sakai, γνωστός από το Usagi Yojimbo, διηγείται την γνωστή ιστορία των 47 Ρόνιν. Στην φεουδαρχική Ιαπωνία, 47 Σαμουράι μετατρέπονται σε Ρόνιν όταν ο αφέντης τους εξαναγκάζεται σε σεπούκου και ορκίζονται να πάρουν εκδίκηση στο όνομά του. Αυτή είναι η υπόθεση. Ο Sakai κάνει πολύ καλή δουλειά και βγάζει ένα μείγμα που είναι ανάμεσα στο δικό του Usagi Yojimbo και στις δουλειές των Koike/Kojima. Eκδίδεται από την Dark Horse, όπως και το Buffy The Vampire Slayer Willow Wonderland #1 που είναι ανάξιο σχολιασμού.
Περνάω στην DC. Τα καλύτερα αυτής είναι τα Action Comics #14 και το ζευγάρι των
Animal Man #14/Swamp Thing #14. Στο πρώτο οι Morrison και Morales καταφέρνουν να πουν μια καλή ιστορία διαστημικού τρόμου και να αποκαλύψουν επιτέλους στον Supes την μεγάλη απειλή. Τα άλλα δυο τρέχουν υποδειγματικά το πράσινο και το κόκκινο κομμάτι του Rotworld crossover. Το πράσινο υπερέχει λιγάκι, ίσως επειδή έχει έναν μόνο σχεδιαστή σε αυτό το τεύχος.
Ακόμη πιο επιγραμματικά τα επόμενα. Στο Before Watchmen Moloch #1 χαραμίζεται ο Eduardo Risso. Τα Detective Comics #14, Green Arrow #14 και Green Lantern #14 είναι αρκετά συμπαθητικά. Το Earth 2 #6 είναι καλούτσικο ενώ Worlds' Finest #6 είναι καλύτερο απ'ότι συνήθως χάρη στην εμφάνιση του Damian.
Το Dial H #6 θα μπορούσε άνετα να είναι τίτλος της Vertigo και ίσως θα έπρεπε να γίνει. Καλό και αυτό το τεύχος στο οποίο ο Mieville κάνει ένα σχόλιο για τα "Golliwoggs" και ίσως την χρήση τους από τον Moore στο LoEG. Feeling catty China? To Fairest #9, που είναι τίτλος της Vertigo, δεν είναι τόσο "controversial". Είναι όμως καλό ενώ έχει μια σεξουαλικά αχόρταγη Kitsune.
Από την Marvel υπάρχει πρώτιστα το Avengers Academy #39 που αποτελεί το τελευταίο τεύχος αυτής της σειράς στην οποία δεν έβλεπα λόγο ύπαρξης ή αξία. Το Iron Man #1 το πιάνεις, βλέπεις Greg Land και το αφήνεις. Ναι, εντάξει, δεν είναι κι ο Liefeld αλλά αν το έκαναν όλοι αυτό με τον Liefeld ίσως να είχε μείνει μόνο σαν εκδότης ή ειδήμων του χώρου και όχι σαν σχεδιαστής. Τέλος το Uncanny X-Force #33 είναι αρκετά ενδιαφέρον αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν έφτασε αυτό το comic τα επίπεδα που είχε μετά το καταστροφικό πέρασμα του Sergio Tochinni.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου