Κυκλοφορίες 21 - 03 - 2012

Κομίζω γλαύκας εις... Γκόθαμ.

Το Batman #7 είναι πολύ καλό. Οι Snyder και Capullo έχουν κατορθώσει μέσα σε μόλις επτά όχι και πολύ βαρυφορτωμένα τεύχη να φέρουν τα πάνω κάτω στην ζωή του Σκοτεινού Ιππότη και να γκρεμίσουν κάθε ψήγμα σιγουριάς που μπορεί να είχε στην ζωή του. Η τερατόμορφη αλλά δική του πόλη μια ψευδαίσθηση. Ο θετός γιος του παραλίγο μεγάλος του αντίπαλος. Η διαφθορά να εκτείνεται ακόμη πιο πολύ απ'όσο μπορούσε να φανταστεί. Ο μύθος της νυχτερίδας με τον οποίο κατόρθωσε να μπολιάσει από τα προϊστορικά χρόνια - ναι, όπως το λέω, να'ναι καλά ο Morrison - τον τόπο απλώς ένας από πολλούς παρόμοιους. Η τελευταία σκηνή δείχνει με το πιο απλό τρόπο την αρχή της ολικής σύγκρουσης για την επικράτηση ενός από τους δυο μύθους με τους οποίους ασχολούμαστε σε αυτά τα τεύχη.

Στο Wonder Woman #7 επιστρέφει ο Cliff Chiang και γνωρίζουμε τον Έρωτα. Ναι, αυτών από τους μύθους, που τον έπαιζε κάποτε και ο Karl Urban! Στην συνέχεια όμως γνωρίζουμε και τον Ήφαιστο, τον μέγα σιδηρουργό του δωδεκάθεου, τον γιο που ποτέ δεν αποδέχτηκε η Ήρα. Και σε εκείνο το σημείο η ιστορία παίρνει μια αναπάντεχη στροφή που ενδεχομένως θα σημαδέψει τον ψυχισμό της Diana και δίνει άλλη μια ακόμη πιο σκοτεινή τροπή στον μύθο των Αμαζόνων, πιο κοντά σε κάτι που θα περιμέναμε να είναι βγαλμένο από τη ελληνική μυθολογία.

Το The Strange Talent of Luther Strode #6 αποτελεί το τελευταίο τεύχος αυτής τη σειράς ή μάλλον του πρώτου μέρους των περιπετειών αυτού του νέου βίαιου ήρωα. Μακελειό. Αυτή είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει το το γίνεται. Μια υπερβίαιη όσο και ευρηματική τελική μάχη έχει μεγάλες παράπλευρες απώλειες για τον Luther αλλά αφήνει ικανοποιημένο τον αναγνώστη. Κάτι που δεν καταφέρνει για παράδειγμα στο ελάχιστο το βίαιο αλλά στην τελική πολύ χαζό Kick-Ass 2 #7. Και εκεί βρίσκεται μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δυο comics. Στο πως καταφέρνει το πιο βίαιο στην τελική Luther να σε κάνει να αποδέχεσαι τα όσα βλέπεις στο πλαίσιο της ιστορίας ενώ ο έμπειρος Millar να μην μπορεί να το κάνει μέσα σε 7 τεύχη τα οποία είναι σαν φαντασίωση δεκάχρονου. Και είναι κρίμα, όχι για τον Millar, αλλά για το πρώτο Kick Ass που ήταν καλό και για τον JR Jr που πάει χαραμισμένος.

Συνεχίζω με δυο της Vertigo. Στο Fables #115 βλέπουμε την μικρή Therese, το λυκόπουλο, να φτάνει στο τέλος του παράξενου ταξιδιού της και την μάνα της την Χιονάτη που αρχίζει να την ψάχνει. Επίσης βλέπουμε την πρώην χοντρή νοσοκόμα να βάζει μπροστά το σχέδιο εκδίκησής της. Καλό τευχάκι, τίποτα παραπάνω. Στο Ηellblazer #289 μετά την λιγουλάκι απογοητευτική περιοδεία του John στην κόλαση τα πράγματα επανέρχονται σε γνώριμους ρυθμούς. Σε καλούς δηλαδή ρυθμούς. Ελπίδα και απελπισία ταυτόγχρονα και μια Epiphany που κάνει κάτι που ίσως και να έπρεπε και θα κάνει κάτι που δεν θα πρέπει. Διαβάστε το.

Να προτείνω επίσης μια ανάγνωση του ακόμη καλού Birds Of Prey #7. Ναι ρε, νοητικός έλεγχος και την Katana να παίρνει κεφάλια, τι άλλο να ζητήσω; To Green Lantern Corps #7 είναι ένα συμπαθητικό τεύχος που ασχολείται με κάποιες από τις συνέπειες των γεγονότων των προηγούμενων τευχών. Το Catwoman #7 είναι το πιο απογοητευτικό τεύχος της σειράς. Λείπει και ο March από το σχέδιο αλλά και η ιστορία είναι μέτρια ενώ έχει και μια κακή καρικατούρα Έλληνα Κροίσου. Τουλάχιστον, ακόμη κι έτσι το διαβάζει, κάτι που δεν μπορώ να πω με σιγουριά για τα Justice League #7, Nightwing #7, Red Hood And The Outlaws #7 και Supergirl #7.

Από indie τώρα έχουμε τα δυο της Dark Horse, B.P.R.D. Hell On Earth The Long Death #2 και Ragemoor #1. Το πρώτο βασικά έχει καλό σχέδιο ενώ το δεύτερο είναι γενικά καλό. Εντάξει,  Jan Strnad και Richard Corben έχει, πως θα μπορούσε να μην είναι. Από την IDW υπάρχει το Stephen King And Joe Hill's Road Rage Throttle που έχει φτάσει ήδη στο 2ο τεύχος και είναι ένα σχετικά ενδιαφέρον comic που ασχολείται με μια συμμορία μοτοσικλετιστών. Από Image υπάρχει το Prophet #23 το οποίο συνεχίζει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο την περιπλάνηση αυτού του παράξενου ήρωα που αποτελεί έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους του ανθρώπινου είδους. Μάλιστα εδώ φτάνει και σε μια κορύφωση ενώ δίνει και κάποιες ενδείξεις με τις οποίες συνδέει την νέα σειρά με την παλιά.

Κοντά στο τέλος του ποστ έρχεται η στιγμή που πιάνω τα comics της Marvel. To New Mutants #39 είναι μάλλον το μόνο πραγματικά καλό. Για το κάκιστο Kick Ass έγραψα παραπάνω οπότε αυτά που έμειναν είτε δεν μου άρεσαν όπως τα Uncanny X-Men #9 και Avengers X-Sanction #4 είτε γενικά δεν μου έχουν κινούν πολύ το ενδιαφέρον για να κάτσω να ασχοληθώ πιο σοβαρά όπως το Amazing Spider-Man #682 είτε τα διαβάζω αλλά τα βρίσκω γενικά αδιάφορα όπως το X-Factor #233. Ναι, την σνομπάρω πολύ την Marvel. Πάλι καλά που υπάρχει το  New Mutants αυτήν την βδομάδα.