Κυκλοφορίες 28 - 03 - 2012

Το Downton Abbey συναντά το Walking Dead.

To The New Deadwardians #1 της Vertigo/DC ακολουθεί παρόμοια συνταγή με αυτήν που έκανε ευρύτερα δημοφιλή ο Seth Grahame-Smith με το Pride, Prejudice and Zombies. Η Αγγλία στις αρχές του αιώνα είναι γεμάτη ζόμπι που αποκαλούνται "restless" από τους ντόπιους. Αντίδοτο στο δάγκωμά τους δεν υπάρχει με την κυριολεκτική έννοια. Υπάρχει όμως η λύση του βαμπιρισμού, που σταματά την μεταμόρφωση γιατί απλά στην θέση της γίνεται μια άλλη. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον παρακολουθούμε τον ντετέκτιβ και βρικόλακα George Suttle ύστερα από μια εισβολή ζόμπι στο σπίτι του μέχρι την αρχή της εξιχνίασης ενός παράξενου φόνου ενός βρικόλακα. Πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά από τους Dan Abnett και I.N.J. Culbard.

Στο American Vampire #25 έχουμε το τέλος του arc με τον πιτσιρικά κυνηγό Travis. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως νομίζαμε. Πολύ καλό αυτό το γκρέμισμα κάποιων από τις μέχρι τώρα σταθερές από τον Snyder. Έπρεπε να το περιμένουμε όμως. Ότι ο Skinner Sweet δεν θα ανένηπτε τόσο εύκολα της ήττας που υπέστη από την χρισμένη από αυτόν Pearl και πως ο Travis θα το ήξερε και θα τον έψαχνε για εντελώς διαφορετικούς λόγους από το να πάρει εκδίκηση. Σε καλά στάνταρ και το σχέδιο του Albuquerque, δίνει σωστά τις πιο εικονικές στιγμές σαν αυτήν της εφόδου του Travis προς το τέλος του τεύχους.

Συνεχίζω με το Justice League Dark #7 και το Ι, Vampire #7 και το μεταξύ τους crossover που ξεκίνησε από τα προηγούμενα τεύχη τους. Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς πάλι με βρικόλακες έχουμε να κάνουμε. Συγκεκριμένα με την ανάσταση του Cain, που είναι εδώ κάτι σαν πατέρας όλων των βρικολάκων και σφουγγάρι μαγείας. Δεν είναι κι άσχημο αυτό το crossover μα δεν σε ενθουσιάζει κιόλας. Κι αν θα έπρεπε να πω ποιο τεύχος από τα δυο είναι καλύτερο αυτό θα ήταν το Ι, Vampire #7. Το Justice League Dark #7 με τους δυο σχεδιαστές και τον Milligan να βαριέται να γράψει καλά οτιδήποτε δεν έχει τον John Constantine φτάνει πιο κοντά στην μετριότητα.

Ξεχνάω λίγο τα comic του DCU για να ασχοληθώ με της Vertigo. Το Unwritten #35.5 συνεχίζει αυτό που πάει να γίνει παράδοση, δηλαδή τα .5 να είναι καλύτερα από τα αντίστοιχα κανονικά τεύχη. Και ναι, εδώ έχουμε μια πολύ καλή ιστορία για έναν από τους υπαλλήλους του "Grid" που απ'ότι φαίνεται μετατρέπεται σε σημαντικό χαρακτήρα και θα τον ξαναδούμε. Το Spaceman #5  εξακολουθεί να είναι καλό. Το συγκεκριμένο τεύχος ας πούμε πως ασχολείται με την απληστία και που οδηγεί αυτή απ'όπου κι αν πηγάζει.

Πίσω στο DCU να πω έναν καλό λόγο για το Aquaman #7 που συνεχίζει να είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον και ομολογώ πως είναι ένα από τα comic που δεν περίμενα να διαβάζω. Ο Johns και ο Reis εδώ δίνουν άλλη μια καλή δουλειά γεμάτη χαρακτήρες από το παρελθόν του ήρωα και πολύ ενδιαφέρον lore. Αρκετά ενδιαφέρον συνεχίζει να είναι το Voodoo #7 με την κλώνο Voodoo να παίρνει το μέρος των Daemonites και την πρωτότυπη να την ψάχνει παρέα με δυο πράκτορες του Black Razor. Επίσης ενδιαφέρουσες είναι και οι περιπέτειες του Jonah Hex στην Νέα Ορλεάνη όπως διαδραματίζονται στις σελίδες του All-Star Western #7.

Τι άλλο μένει; Το Flash #7 που παρά το πανέμορφο artwork δεν με θέλγει καθόλου από άποψη ιστορίας, μου έχει γίνει βαρετό.  Στην ίδια κατηγορία, ίσως και σε χειρότερη κατάσταση μπαίνουν τα Superman #7, Blackhawks #7 και Batman The Dark Knight #7. Το Green Lantern New Guardians #7 καλό θα είναι να αποφευχθεί ενώ το Teen Titans #7 μάλλον είναι απαράδεκτο. Να πω πως λυπάμαι; Όχι. Να πω πως δεν το περίμενα ούτε. Να πω πως δεν αντέχω τα μολύβια του Brett Booth; Θα το πω.

Περνάω στην Dark Horse και στο Angel And Faith #8 που μάλλον είναι από τα πιο μέτρια τεύχη της σειράς. Παρ'όλα αυτά, ακόμη κι έτσι, αυτή η σειρά συνεχίζει να είναι καλύτερη από την πια απαράδεκτη Buffy Season 9. To B.P.R.D. Hell On Earth The Pickens County Horror #1 είναι καλούτσικο αν και αν πρέπει να δώσω κάπου εύσημα είναι στον σχεδιαστή Jason Latour. Η ιστορία μπλέκει βρικόλακες - κι άλλοι βρικόλακες σε αυτό το ποστ - στην όλη φάση με τα αποκαλυπτικά γεγονότα του "Mignolaverse".

Marvel Comics για το τέλος και  FF #16. Ένα τεύχος που αποτελεί τον επίλογο της κοσμική μάχης που ξεκίνησε με τις δυνάμεις της Γης εναντίον των Kree, συνέχισε με τον Galactus εναντίον των Eternals και τέλειωσε με τους μελλοντικούς Franklin και Valeria Richards και τον Galactus εναντίον ενός Super Eternal. Μια πολύ καλή ιστορία που απλώθηκε σωστά σε Fantastic Four και FF και που στο FF #16 οι Hickman, Dragotta και Epting μας δίνουν τον επίλογό της. Ο οποίος από χαριτωμένος και έξυπνος που είναι στην αρχή, κάτι που οφείλεται και στο voice over της μικρής Valeria, καταλήγει να γίνεται εκπληκτικός στο τέλος.

Στο Ultimate Comics The Ultimates #8 ο Hickman και πάλι συνεχίζει καλά την ιστορία που ξεκίνησε και αφορά τον Reed Richards εναντίον του κόσμου όλου. Ribic και White βγάζουν μάτια με το εκπληκτικό artwork τους. Ο Tochinni με τον White βγάζουν μάτια όμως με την ανάποδη σημασία στο Uncanny X-Force #23, κάνοντάς με να καταβάλω κόπο για να διαβάσω την πιθανώς αξιοπρεπή ιστορία του Rick Remender. Τι κρίμα ρε.

Το Avengers Vs X-Men #0 αποτελεί προοίμιο του μεγάλου γεγονότος-crossover της Marvel. Με το ιστορικό της εταιρείας τα τελευταία χρόνια έχω τις επιφυλάξεις μου. Το συγκεκριμένο τεύχος δεν σε αφήνει και με καμιά πολύ θετική εντύπωση αλλά δεν θα χε σημασία έτσι κι αλλιώς. Το Avenging Spider-Man #5 ήταν ανέλπιστα συμπαθητικό. Τι να πω, έπρεπε να φύγει ο Joe Mad! τελικά; Το Daredevil #10 έχει μια σχετικά καλή ιστορία πλαισιωμένη από εκπληκτικό artwork. Μόνο γι'αυτό αξίζει μια ματιά. Τέλος το New Avengers #23 ξέχασα να το διαβάσω ενώ το Astonishing X-Men #48 έπρεπε να είχα ξεχάσει να το διαβάσω.