Ας πούμε πως την συγκεκριμένη βδομάδα τα Flashpoint δεν διαβάζονταν και ας μην ξαναμιλήσουμε για το θέμα κι ας παρατηρήσουμε την εικόνα.
Όπως θα έγινε κατανοητό θα γράψω για το Hellboy - The Fury #2. Πόσο υπέροχος σχεδιαστής είναι ο Duncan Fegredo; Ας απαντήσω μόνος μου. Πολύ. Τόσο πολύ που σε κάνει να ξεχνάς μέχρι και κάποιο αδύναμο σενάριο, κάτι που πλήγει τα τελευταία χρόνια όλους σχεδόν τους τίτλους που σχετίζονται με το σύμπαν του Hellboy. Το "Fury" όμως καταφέρνει να έχει και ένα καλό σενάριο, κάτι που αχνοφαινόταν από το προηγούμενο τεύχος. Ναι, επιτέλους ο Mignola αποφάσισε να κλείσει storylines που τυραννούσαν τόσα χρόνια τον ήρωα αλλά και τους αναγνώστες και το κάνει με τρόπο που αφήνει τον Fegredo να μεγαλουργήσει.
Από την άλλη όμως το B.P.R.D. Hell On Earth - Monsters #1 είναι σχετικά μέτριο μέχρι το τέλος. Η Liz Sherman μετά τα γεγονότα κάποιου εκ των προηγουμένων storylines αποφασίζει να κρυφτεί σε ένα "trailer park" όπως θα λέγανε και στην Αμερική. Boring, όπως θα ξαναλέγανε. Μην έχοντας λόγο ύπαρξης το Dollhouse Epitaphs #1, της Dark Horse κι αυτό όπως τα δυο παραπάνω comics. Γιατί δεν αφήνουν αυτήν την σειρά να ξεχαστεί, να μας μείνουν στο μυαλό μόνο οι καλές αναμνήσεις της;
Περνάω στα του Σκοτεινού Ιππότη τώρα. Στο Batman The Dark Knight #3 το μεταφυσικό κομμάτι μπαίνει στο προσκήνιο με αποτέλεσμα να χειροτερεύει αισθητά το comic αυτό. Ξεχνάς κάποιες καλές στιγμές όπως αυτό με την κουβέντα μεταξύ του Alfred και της κοπελίτσας που έκλεψε το Batmobile και σκέφτεσαι μόνο πως Ο ΒΑΤΜΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο SPAWN ΡΕ! Στο Detective Comics #879 αφήνουμε την Sonia Zucco-Branch και τον Jock και πιάνουμε τον ψυχοπαθή γιο του James Gordon με τον Francesco Francavilla στα καλλιτεχνικά καθήκοντα. Ωραίο τεύχος με μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ Babs και Gordon που οδηγεί σε ένα συμπέρασμα που είχε διαφύγει εντελώς του Dick Grayson στο προηγούμενο τεύχος.
Κλασικά καλό και το The Unwritten #27. Ο Tommy έχει βγει στην διαδικτυακή αντεπίθεση όσον αφορά το καθάρισμα του ονόματός του. Ταυτόγχρονα προσπαθεί να μάθει περισσότερα για το παρελθόν του και αυτό που ανακαλύπτει είναι πως ο πατέρας του είχε καταλάβει την αξία του μέσου των comics. Αυτό το τεύχος μου έφερε στο μυαλό μου έντονα το The Amazing Adventures of Kavalier & Clay του Michael Chabon κάτι που με χαροποίησε καθότι είμαι fan του βιβλίου αυτού. Επίσης κάνει νύξεις για την ιδιαίτερα μειονεκτική θέση που είχαν οι γυναίκες συγγραφείς εκείνη την εποχή και γνωρίζουμε μια από αυτές που βάζω στοίχημα πως είναι η μάνα του Tommy.
Το Ultimate Avengers Vs New Ultimates #6 πέρα από τον απαράδεκτο τίτλο του και την γενική μετριότητά του με το τελευταίο τεύχος του έπιασε πάτο. Όποτε ο Millar προσπαθεί να δώσει ένα πολιτικό στοιχείο στα comics του το αποτέλεσμα είναι συνήθως κακό και δεν απογοητεύει ούτε δω. Τουλάχιστον τα σκάγια δεν έχουν πάρει καλά τα Ultimate comics που γράφει ο Bendis αλλά για πόσο ακόμα; Ναι, το Ultimate Comics Fallout #1 είναι αρκετά καλό. Βλέπουμε από διάφορες πλευρές το πως αντιμετωπίζεται ο θάνατος του Spidey και υπάρχει μια χαζή μεν σκηνή με τον Fury και την MJ η οποία όμως δείχνει πόσο uncool έχει γίνει ο χαρακτήρας του πρώτου και πόσο θα ήθελες να τον δεις να πεθαίνει και να παίρνει την θέση του ο πάντα cool του άλλου σύμπαντος.
Τι άλλο υπήρχε; Το ενδιαφέρον Rasl #11 του Jeff Smith, το πολύ καλό American Vampire Survival Of The Fittest #2, το αρκετά αστείο MAD - Harry Potter Special, το μετριότατο X-Men Schism #1.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου