Μα τον Κθούλου.
Ο Alan Moore στο Neonomicon #4 δίνει το πιο ουσιαστικό τεύχος της σειράς και φέρνει τα πάνω κάτω όσον αφορά την λεγόμενη μυθολογία Κθούλου. Μας έχει προϊδεάσει από το προηγούμενο τεύχος και ο τρόπος που κάνει ό,τι κάνει φαίνεται τόσο απλός, είναι στην τελική απλός χωρίς να παύει όμως να είναι ευφυής. Καταφέρνει να κάνει, παρέα με τον Jacen Burrows, μην τον ξεχνάμε, ένα τεύχος πιο ουσιαστικό και ίσως και πιο τρομακτικό από όλα τα προηγούμενα με τις εξάρσεις βίας να είναι στην αρχή και να είναι ας το πούμε σχετικά φυσιολογικές. Σε μια σειρά τεσσάρων τευχών δίνει μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, πάει το μέσο στα άκρα, εμπνέεται και μαζί σατιρίζει το έργο του Λάβκραφτ, δείχνει σεβασμό και κάνει και κριτική. Οι fans θα το λατρέψουν, οι υπόλοιποι θα αδιαφορήσουν, θα το μισήσουν ή στην τελική θα μισήσουν το ότι κατά την γνώμη τους, ο Moore, χαραμίζεται κάνοντας μικρές ιστορίες για την Avatar Press.
To τελευταίο Neonomicon στέρησε την άτυπη πρώτη θέση στο post αυτό στο Batman Incorporated #4. O Grant Morrison είναι σε μεγάλη φόρμα και έχει κοντά του έναν κάτι παραπάνω από ικανό σχεδιαστή σε αυτό το τεύχος, τον Chris Burnham. O δεύτερος κάνει εκπληκτική δουλειά, εμπνεόμενος κατά περίσταση από διαφορετικούς σχεδιαστές, αλλάζοντας ελαφρά το στυλ του όπου πρέπει. Ο Morrison από την άλλη, με ρεβιζιονιστική διάθεση μπλέκει τόσο μα τόσο φυσικά παλιούς χαρακτήρες και τις ιστορίες αυτών με την τωρινή κατάσταση που νιώθεις για παράδειγμα πως την παλιά Batwoman την ήξερες, πως έχεις διαβάσει ιστορίες με αυτήν και τις έχεις ξεχάσει. Ένα έξοχο τεύχος που προαναγγέλλει νέες εξελίξεις στο παρόν αλλά και στο παρελθόν του ήρωα.
Ίδιος ήρωας, άλλο κόμικ το Batman The Dark Knight #2 . Όχι άσχημο, με καλό artwork χωρίς όμως είναι κάτι που τελικά αξίζει μεγάλης προσοχής. Όταν μπλέκεται με μεταφυσικά ο Bats δεν είναι και το καλύτερό του κάτι που δεν μετριάζεται με την cool σκηνή της αρχής του τεύχους. Για τα μεταφυσικά προτιμούμε πάντα τον John Constantine που στο Hellblazer #277 ψάχνει να βρει τον χαμένο αντίχειρά του και δείχνει πως η μαγεία είναι έτη φωτός μπροστά από την επιστήμη όσον αφορά τις μεταμοσχεύσεις. O Milligan το 'χει, οι εναλλαγές σχεδιαστών ταιριάζουν, τα καλύτερα τεύχη Hellblazer εδώ και καιρό. Τελικά του πάει ο έγγαμος βίος του John.
Στο Fables #103 η προσπάθεια δημιουργίας υπερηρωικής ομάδας προχωρά έχοντας ουκ ολίγα προβλήματα. Αυτή είναι και η βασική ιστορία που κόβει και μερικές φορές για να δείξει νέα προβλήματα που θα παρουσιαστούν στο μέλλον. Ένα συνηθισμένο τεύχος, όχι σπουδαίο αλλά στα υψηλά στάνταρ της σειράς. Δεν είναι κάτι κακό αυτό.
Στο Invincible #78 επίσης δεν βλέπουμε κάτι τρομακτικά συνταρακτικό, δεν σε εκπλήττει ούτε καν το τέλος που ίσως να σημάνει αλλαγή συμμαχιών. Επίσης η Eve ήταν στρεσαρισμένη και παχιά και έχει ένα μυστικό. Ναι, βλέπεις και το εξώφυλλο του επόμενου τεύχους και καταλαβαίνεις πως ο Mark μάλλον είναι πατέρας ή πως ο Kirkman έχει σκεφτεί κάτι άλλο που θα κάνει την παραπάνω κλισέ κατάσταση να δείχνει ως προτιμώμενη και επιθυμητή. Δεν τα μπορώ τα αναίτια και ανούσια δράματα.
Το FF #1 εξιστορεί το τι κάνουν οι Fantastic Four μετά τον θάνατο του Johnny Storm. Καταρχήν αλλάζουν το όνομά τους, τώρα πια μιλάμε για Future Foundation. Στην συνέχεια φωνάζουν τον Spidey σαν αντικαταστάτη του Johnny και γίνονται άλλο ένα κόμικ της Marvel στο οποίο εμφανίζεται ο webslinger και άλλη μια ομάδα στην οποία είναι μέλος. Α, και έχουμε και μια πολιτικά ορθή σκηνή γεύματος. Ναι, δεν μου άρεσε το κόμικ.
Επίσης δεν μου άρεσε και τόσο το Ultimate Doom #4 που και εδώ οι FF έχουν προβλήματα και είναι τρεις αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους, επειδή ο Reed έχει γίνει το κλισέ "evil genius". Έχει κάποιες καλές στιγμές, οι περισσότερες με τον Spidey φυσικά. Χμ, πάλι ο Spidey. Εχμ, τουλάχιστον το δικό του κόμικ, το Ultimate Spider-Man #156 είναι λίγο καλύτερο. Δεν είναι όμως καλό όπως τα προηγούμενα τεύχη καθώς αρχίζει να γίνεται αισθητή η ύπαρξη του crossover και η επιστροφή του Bagley στο σκίτσο το κάνει να φαίνεται so last decade. Δεν μπορούμε να τα'χουμε όλα βέβαια.
Μαζί με τον Spidey o Wolverine πρέπει να είναι ο ήρωας που έχεις τις περισσότερες εμφανίσεις. Με αυτήν τη διαπίστωση αρχίζω να γράφω για το Astonishing Spider-Man & Wolverine #5. Αρκετά αστείο τεύχος με ένα εκρηκτικό τέλος. Το χωροχρονικό μπλέξιμο είναι όλα τα λεφτά, θα έλεγα μπράβο στον Jason Aaron, αν φυσικά δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο και καλύτερο ο Alan Moore σε ένα τεύχος Tom Strong. Κακίες θα μου πείτε. Εντάξει, τουλάχιστον ήταν καλό τεύχος, όχι σαν το Wolverine And Jubilee #3 που ήταν "blah".
Tι άλλο αξίζει έστω μια ματιά; Το Mass Effect Evolution #3 είναι αρκετά ενδιαφέρον. Επίσης το New York Five #3. Και μ'αυτά τα δυο τελειώνω αυτό το σχετικά μακροσκελές ποστ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου