Choose your own adventure!
Ναι, το Unwritten #17 κάνει αυτό ακριβώς που κάνει και η αντίστοιχη σειρά βιβλίων! Στην Ελλάδα είχα συναντήσει σε αυτό το στυλ, μεταφρασμένα, κάποια βιβλία Lone Wolf αν θυμάμαι πάντα καλά. Το πείραμα στο συγκεκριμένο comic κρίνεται σε γενικές γραμμές επιτυχημένο. Δεν είναι κάτι νέο, ούτε κάτι πολύ πρωτότυπο αλλά ταίριαξε στην συγκεκριμένη στιγμή και στο ύφος. Η ιστορία, ακόμη και αν ήταν μοναδική, θα ήταν καλή, απλώς τώρα έγινε πιο παιχνιδιάρικη. Ελπίζω μόνο αυτή η επιτυχημένη προσπάθεια να μην γίνει συνήθεια. Το να βγαίνεις εκτός φόρμας περισσότερες φορές, καταντά κουραστικό όπως κάποτε και με το Batman της περιόδου Moench - Jones.
Στο Joe The Barbarian #7 φτάνουμε λιγάκι πριν το τέλος. Ο Joe έχει την ευκαιρία να σωθεί και πρέπει να αποφασίσει σε ποιον από τους δυο κόσμους θα πιστέψει! O "Λαβύρινθος του Πάνα" του Morrison ίσως να κρύβει περισσότερα μυστικά. Πάντως, ας το ξαναπώ για να γεμίσω και την παράγραφο, αυτή η ιστορία φωνάζει Trade Paperback. Ή μεγαλύτερα σε όγκο τεύχη. Το διάβασμα αυτής της ιστορίας μια κι έξω πιστεύω πως θα της δώσει πόντους.
Στο Zatanna #5 η ηρωίδα είναι όπως ξέρουμε πολύ σκληρή για να πεθάνει και τελειώνει γρήγορα με το cliffhanger του προηγούμενου τεύχους μόνο και μόνο για να βρεθεί σε ένα νέο στο τέλος αυτού. Με πειράζει θα μου πείτε αυτό, φυσικά και όχι θα απαντήσω. Εχθροί από δω εχθροί από κει, γρήγορη δράση ενδιαφέροντες διαβολικοί χαρακτήρες. Δεν είναι σπουδαίο comic, σε καμία περίπτωση, αλλά είναι πολύ διασκεδαστικό!
Λοιπόν, αρκετά καλό είναι πάλι το Astonishing Spider-Man & Wolverine #3. Η σχέση ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές είναι το καλύτερο και το πιο διασκεδαστικό κομμάτι αυτής της σειράς αυτό το ξέραμε. Τα κοσμικά γεγονότα που συμβαίνουν όμως και σε αυτό το τεύχος καθώς και το μυστήριο πίσω από τα ταξίδια στον χρόνο κάνουν ξεχωριστά ενδιαφέρον αυτό το comic. Ένα comic όπου ο Wolverine θυσιάζεται για να σώσει τον κόσμο, νομίζει πως βρίσκει γαλήνη αλλά λογαριάζει χωρίς τον ιστοϋφαντή!
Κλείνω αυτό το post με ένα μίνι αφιέρωμα στον Punisher. Διάβασα μια κι έξω την μίνι σειρά Marvel Universe Vs The Punisher που ήταν αρκετά καλή, ένα κράμα ανάμεσα σε Marvel Zombies και I Am Legend. Επίσης μετά από παραίνεση διάβασα και όσα τεύχη έχουν βγει στο Volume 3 της κανονικής σειράς. Δεν το μετάνιωσα αλλά δεν μπορώ να πω πως έκανα τραγικό λάθος που δεν της είχα δώσει σημασία. Η σειρά αυτή, στα 20 περίπου τεύχη της, ξεκινά πάντα με ένα πολύ καλό storyline και κλωτσάει την καρδάρα με ένα μέτριο ή κακό επόμενο. Από το καλό Dark Reign στο κακό Dead End. Από την μια να σε κάνει να δέχεσαι χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς να το βρεις γελοίο το γεγονός πως ο Punisher είναι τώρα κάτι σαν το τέρας του Frankenstein και από την άλλη να στα χαλάει όλα με ένα κακό crossover. Και εντάξει, ο Microchip προδότης και κολασμένος; Σνιφ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου