Κυκλοφορίες 05-05-2010

Ένα πολύ καλό Hellboy, ένα Batman And Robin γεμάτο εκπλήξεις και στο τέλος το καθιερωμένο μηνιαίο θάψιμο της Buffy!

Ξεκινάω με το Hellboy - In Mexico Or A Drunken Blur, γραμμένο από τον δημιουργό του ήρωα Mike Mignola και σχεδιασμένο από τον "μέγα" Richard Corben σε μια ακόμη δουλειά του στον τίτλο. Είναι φανταστικό το πόσο έχει ταιριάξει ο Corben και σε συνδυασμό με το μεγάλο ταλέντο του Fegredo κάνουν να μην φαίνεται η έλλειψη του Mignola από τον καλλιτεχνικό τομέα. Πίσω στο τεύχος η ιστορία ξεκινά στο Μεξικό με τον Hellboy να διηγείται στον Abe τι συνέβη την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί. Το Μεξικό λοιπόν είναι μια χώρα γεμάτη βρικόλακες ενώ οι κυνηγοί τους είναι Luchadores και φυσικά ο Hellboy πιάνει φιλία με τρεις από αυτούς που είναι και αδέρφια. Πολύ καλή η ιστορία η οποία θα θυμίσει στους Whedonites ένα επεισόδιο Angel. Φαντάζομαι πως θα είχαν παρόμοιες πηγές ως προς την έμπνευση!

Το Batman And Robin #12 και χωρίς την αποκάλυψη του τέλους θα ήταν καλό. Είναι ένα τεύχος άλλωστε στο οποίο ο Damien αναγκάζεται να πάρει καθαρή θέση στον άτυπο πόλεμο μεταξύ της ενσάρκωσης του κακού που είναι η μάνα του και των συντρόφων του πατέρα του. Επίσης ο Dick τα παίρνει στο κρανίο μια φορά θυμίζοντας Bruce ενώ το μυστήριο με τον δεύτερο και την εξαφάνισή του παίρνει νέα τροπή. Έτσι κάπως φτάνει κανείς στο τέλος όπου γίνεται η αποκάλυψη της ταυτότητας του Oberon Sexton και εκεί μένεις με το στόμα ανοιχτό και λες "ρε γαμώτο, αυτό πραγματικά δεν το περίμενα". Η εξαφάνιση του Bruce και η εμφάνιση του Black Glove έχουν ταράξει σημαντικά τις ισορροπίες.

Στο Echo #21 το μεγαλύτερο μέρος του τεύχους επικεντρώνεται στην απαγωγή της Julie και της Eve από τον Hong Liu ή αλλιώς τον τύπο χωρίς κάτω σιαγόνα. Έχει διάφορα σατανικά σχέδια που έχουν να κάνουν με την στολή της Julie, το κράμα γενικότερα και την προσπάθεια να θεραπεύσει τα τραύματά του και να κάνει κακό στις δυο ηρωίδες. Για κακή του τύχη κάνει τα περισσότερα από τα λάθη που κάνουν οι κακοί τύποι σε αυτές τις περιπτώσεις. Καθόλου κρίμα για το κοινό του comic που αγωνιούσε για την υγεία των δυο ηρωίδων.

Νέος τίτλος το iZombie της Vertigo γραμμένο από τον Chris Roberson και σχεδιασμένο από τον διάσημο Michael Allred. O Roberson έγραφε το Cinderella: From Fabletown With Love ενώ ο Allred είναι δημιουργός του Madman ενώ έχει δουλέψει και στο X-Force/X-Statix. Στο iZombie λοιπόν, μια πόλη που σφύζει από υπερφυσικά πλάσματα έχουμε να κάνουμε με την Gwen. Μια όμορφη κοπελίτσα που δουλεύει σαν νεκροθάφτης, ζει σε μια κρύπτη στο νεκροταφείο και η καλύτερη φίλης της είναι ένα φάντασμα! Το γιατί φαίνεται από τον τίτλο του comic αλλά γίνεται απολύτως ξεκάθαρο στο τέλος του τεύχους. Καλό το πρώτο τεύχος, για να δούμε πως θα συνεχίσει.

Το Codebreakers των Carey Malloy και Scott Godlewski είναι μια ενδιαφέρουσα νέα μίνι σειρά που εκδίδεται από την Boom! Studios και βασίζεται σε ένα concept του συνιδιοκτήτη της εκδοτικής εταιρείας Ross Richie. Έχει φτάσει στο δεύτερο από τα τέσσερα τεύχη της και η υπόθεσή του αφορά την εξαφάνιση ενός υπαλλήλου μυστικής υπηρεσίας που ειδικεύεται στην κρυπτογραφία και την προσπάθεια των συντρόφων του να των βρουν. Καλοδουλεμένο, με καλό artwork και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Δεν θα μετανιώσει κανείς για την αγορά του.

Το Guild στην comic μορφή του καταφέρνει να είναι πολύ καταθλιπτικό. Η είσοδος της "Codex" στον "μαγικό" κόσμο των MMORPGs συνοδεύεται με το ότι ήταν ταπεινό χαμομηλάκι και μέσω αυτών καταφέρνει να γίνει κάποια πολύ διαφορετική και να βρει νέα δύναμη μέσα της. Μόνο που αν θυμάμαι καλά από την σειρά ο χαρακτήρας της στο παιχνίδι τελικά δεν είχε και τόση διαφορά από τον πραγματικό. Ακόμη όσο χάλια να ήταν οι σχέσεις της με τους άλλους ανθρώπους πάντα έβγαζαν περισσότερο γέλιο παρά θλίψη και κακομοιριά. Και γω γκρινιάζω ενώ ακόμη κι έτσι μια χαρά είναι το δεύτερο τεύχος.

Το Ultimate Comics New Ultimates #2 είναι σχετικά μέτριο. Το γράψιμο του Loeb είναι αναίτια καταθλιπτικό με την αφήγηση του Captain στο περιθώριο μάλλον να το επιδιώκει αυτό. Το σατανικό σχέδιο του Loki και της ξανθιάς συντρόφισσάς του, που δεν θυμάμαι ποια είναι, είναι είναι λογικό και επιβραβεύει τον αναγνώστη με μια πωρωτική girl power σκηνή στο τέλος αλλά μέχρι εκεί. Οι χαρακτήρες είναι σχετικά προβληματικοί και πιο μονοδιάστατοι από όσο τους είχε κάνει ποτέ ο Millar. Η αρχική σκηνή μεταξύ Valkyrie και Captain είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα.

Το χειρότερο το άφησα για το τέλος. Το Buffy The Vampire Slayer #35 αποδεικνύει πως η πτώση είναι σε απύθμενη άβυσσο. Και για να ευλογήσω τα γένια μου πρέπει να πω ότι το έβλεπα το κακό να έρχεται εδώ και πάρα πολύ καιρό... Θα μου πείτε είσαι χαιρέκακος, ήθελες την αποτυχία, δεν είσαι true whedonite και σε αυτήν την φανταστική ανταλλαγή απόψεων θα απαντούσα, μα ρε γαμώτο, γιατί για κάτι που αγοράζω να θέλω να είναι άθλιο! Άντε να τελειώσει ο κύκλος και να μην ανανεώσω για τον 9ο. Α, να μην ξεχάσω να θάψω ξανά το artwork. Τελικά έχει γίνει τώρα τελευταία τόσο κακό ή ήταν από την αρχή αλλά θαμπωθήκαμε από την καλή ιστορία; Δείτε τα χέρια του Spike και κλάψτε.