Πάει κι αυτό...
Το Star Wars : Knights Of The Old Republic τελειώνει στο 50ο τεύχος του. Ένα τεύχος που για κάποιο λόγο μοιάζει βεβιασμένο, όχι τόσο από άποψη ιστορίας, αλλά από άποψη εκτέλεσης αυτής. Ενώ ποιοτικά το artwork δεν φαίνεται να έχει διαφορά από αυτό των προηγουμένων μερικές σκηνές μοιάζουν ατελείς και η πλοκή δεν κυλάει φυσιολογικά από καρέ σε καρέ. Παραλίγο δηλαδή να έχουμε έξτρα απογοήτευση εκτός από αυτήν που παίρνουμε μιας και τελειώνει η σειρά. Δεν συμβαίνει όμως αυτό.
Στο τελευταίο τεύχος έχουμε κάθαρση. Τα τελευταία μυστήρια ξεδιαλύνονται και επιτέλους, οι κυρίως χαρακτήρες βρίσκουν μια κάποια ευτυχία. Ναι, εντάξει, happy end, κλισέ. Δεν πειράζει καθόλου όμως, έχουν βασανιστεί αρκετά. Η coming-of-age ιστορία του Zayne Carrick και των συντρόφων του είναι η καλύτερη που έχει βγει στην κατηγορία που περικλείει τις λέξεις comicbooks και Star Wars. Ευχαριστούμε λοιπόν τον John Jackson Miller, τον συγγραφέα για τόσα τεύχη, τους σχεδιαστές που πέρασαν κατά καιρούς, την Dark Horse και την Bioware που έφτιαξε το πρώτο παιχνίδι πάνω σε αυτήν την περίοδο του Star Wars. Από την Lucas δεν ευχαριστώ κανέναν γιατί είμαι ακόμα τσαντισμένος για τα prequels και την ακύρωση του Sam & Max.
Το Joe The Barbarian τελικά είναι η ιστορία ενός παιδιού που πέφτει σε διαβητικό σοκ και προσπαθεί να σώσει την ζωή του ενώ ταυτόγχρονα η φαντασία του οργιάζει. Ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι Morrison και Murphy με το δεύτερο τεύχος. Κάτι δηλαδή παρόμοιο με την ταινία Pan's Labyrinth του Del Toro. Τα καταφέρνουν αρκετά καλά πάντως.
Το Batman #696 είναι πάλι αξιοπρεπές. Τελικά ο Tony Daniel, το αδύναμο σημείο του έπους του Morrison τα καταφέρνει καλύτερα όσον αφορά το artwork όταν δεν έχει κανέναν πάνω από το κεφάλι του και δεν γράφει και τόσο άσχημα. Αρκετά καλό το τεύχος, με έξυπνες ανατροπές που αναδεικνύουν την προσπάθεια του Dick να γίνει όσο καλός ήταν και ο Bruce.
Στο Invincible #70 ο Mark τα παίρνει στο κρανίο. Η πίεση τον έχει κάνει βίαιο. Και φαντάζομαι πως στο πίσω μέρος του μυαλού του θα έχει και το ότι η φιλενάδα του είναι γκαστρωμένη. Χεχ, δράμα, που λέει και ο μικρός μωβ ετεροθαλής αδελφός του! Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά μάλλον αρχίζουν και οι συνέπειες της ηλίθιας κίνησης κάποιων να κρατήσουν εκείνον τον super-Viltrumite ζωντανό.
Hellblazer #264 λοιπόν. Είχα μείνει πολύ πίσω σε ανάγνωση και μετά ανακάλυψα πως δεν θυμόμουν τι γινόταν πριν από κει που είχα σταματήσει να διαβάζω οπότε έκανα μια επική επανάληψη. Ούτε εξετάσεις να έδινα. Τέλος πάντων, το τελευταίο storyline με την Ινδία ήταν καλό αν και δεν μπορώ να χωνέψω ακόμα τον ηλίθιο τρόπο με τον οποίο χάθηκε η φιλενάδα του John. Ηλίθιος και κακογραμμένος. Ελπίζω η γαλαζομαλλούσα νέα φιλενάδα να μην έχει τόσο κακό τέλος. Η διάβολε να αναστήσει και την παλιά, μόνο και μόνο για να γίνει σαπουνόπερα το πράγμα. Χμ, παραφέρομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου