Την προηγούμενη Κυριακή, στις 30 Αυγούστου, η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία περιείχε ένα άρθρο του Γιάννη Κουκουλά που είχε σαν θέμα του το Greek Street της Vertigo/DC με τίτλο Οιδίπους επί Σόχο. Όπως μπορεί να διαβάσει κάποιος πατώντας το λινκ, το άρθρο ενημέρωνε περί τίνος πρόκειται και ο συγγραφέας του είχε μια μάλλον θετική γνώμη για το ίδιο το comic. Μάλιστα τέλειωνε κάπως έτσι:"στο «Greek Street» γίνονται οι αφορμές για να συνειδητοποιήσουμε ότι η αρχαία Ελλάδα πουλάει ακόμα και η μπογιά της κρατά καλά. Η σύγχρονη τι κάνει;"
Όλα αυτά θα είχαν λίγη σημασία όμως και δεν θα αποτελούσαν καν θέμα. Είναι γνωστό πως ακόμη και στην Ελλάδα τα comics παίρνουν περισσότερη δημοσιότητα απ'ότι παλιότερα πόσο μάλλον στην Ελευθεροτυπία που έχει ένθετο με comics. Το επόμενο Σάββατο όμως στην εφημερίδα Τα Νέα υπήρχε ένα σχετικά κακοπροαίρετο άρθρο του δημοσιογράφου, μεταφραστή και θεατρανθρώπου Κώστα Γεωργουσούπουλου. Ο τίτλος Κομικ-ο-τραγικά αλλά αυτά που έγραφε απλώς τραγικά. Το συγκεκριμένο comic δεν είναι κανά αριστούργημα, άνετα μπορεί κάποιος να κάνει σκληρή κριτική σε αυτό και να έχει σοβαρά επιχειρήματα. Αλλά τι να πει κανείς όταν ο συγγραφέας του άρθρου αφήνει να εννοηθεί πως τάχα μου πρόκειται για ανθελληνική συνωμοσία! Έτριβα τα μάτια μου μπας και δεν το έγραψε ο ίδιος αλλά ο Άδωνις Γεωργιάδης - Μανωλίδης.
Ας πάρω όμως δυο μεμονωμένα κομμάτια από το άρθρο:
Οι απομιμήσεις έρχονται πλέον να επιβεβαιώσουν τα επιχειρήματα πως κάποιοι έχουν βαλθεί συστηματικά, συνειδητά και οργανωμένα να εξευτελίσουν τον ελληνικό πολιτισμό, τις αξίες του, τις ιδέες του και τις μορφές του. Και το πράγμα θα είχε μια λογική του συρμού, αν οι κατεδαφιστές ανασκολόπιζαν, ανέτρεπαν, αποδομούσαν και γελοιοποιούσαν την ευρωπαϊκή Ιστορία, τους θρησκευτικούς και ιδεολογικούς θεσμούς του καθολικισμού (έχετε δει κόμικς με ήρωές του Πάπες;), τα βόρεια ήθη των προτεσταντών, τις σταυροφορίες κ.τ.λ.;
Εδώ αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν τον πολιτισμό μας. Τα ξένα κέντρα; Επιχειρηματολογία που θα ταίριαζε στον ΛΑ.Ο.Σ. από έναν κατά τ'άλλα έγκριτο δημοσιογράφο. Δεν σταματά όμως εκεί την συνωμοσιολογία αλλά το πάει παραπέρα, λέγοντας πως δεν κάνουν τα ίδια με"την ευρωπαϊκή Ιστορία, τους θρησκευτικούς και ιδεολογικούς θεσμούς του καθολικισμού (έχετε δει κόμικς με ήρωές του Πάπες;), τα βόρεια ήθη των προτεσταντών, τις σταυροφορίες" έστω για προκάλυμμα. Τώρα αν πω και γω πως έχω δει comics με Πάπες - Borgia των Jodorowsky - Manara, Battle Pope των Kirkman - Moore - κερδίζω κάτι; Και υπάρχουν τόσα ακόμα που σατιρίζουν και αποδομούν κάθε πτυχή του δυτικού πολιτισμού: τις θρησκείες του τα ήθη του, φανταστικά και πραγματικά πρόσωπα.
Εγώ, πάντως, αν δεν δω κόμικς με την Ελισσάβετ της ενδόξου εποχής να κάνει πεολειχία στον πειρατή Ντρέικ, την Άννα Μπόλεϊν να χορεύει καρσιλαμά στον Ερρίκο Η΄, τον Επίσκοπο του Καντέρμπουρι να τα ρίχνει στον Τόμας Μουρ, δεν θα πειστώ πως η αποδόμηση και ο εξευτελισμός του αρχαίου κόσμου είναι ενταγμένα σε μια γενική μόδα ξεθεμελιώματος των πάντων. Και θα μπορούσε κανείς εν ονόματι της ελευθερίας της έκφρασης να προσκομίσει επιχειρήματα ελεύθερης διαχείρισης των μύθων ακόμη και στην αρχαιότητα. Σ΄ αυτήν εδώ τη θέση πρόσφατα αναφέρθηκα στους «φλύακες», στις κωμικές διασκευές των τραγικών μύθων. Αλλά εδώ δεν πρόκειται γι΄ αυτό, διαβάσατε πριν από λίγο παραπάνω πως η αναφορά δεν γίνεται στον κοινόχρηστο και ως εκ τούτου ελεύθερα διαθέσιμο προς εκμετάλλευση μύθο, αλλά για τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη.
Ο Alan Moore θεωρείται ο καλύτερος συγγραφέας που έχει περάσει από το κόσμο των comics. Τα έργα του είναι αγαπητά και γνωστά πολύ πιο πέρα από το σχετικά στενό χώρο του μέσου αυτού. Η αποδόμηση χαρακτήρων είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του έργου του. Για να φανεί το παραπάνω κομμάτι του άρθρου εκτός πραγματικότητας χρειάζονται μερικά παραδείγματα από αυτό. Στο From Hell λοιπόν,που διαδραματίζεται στην Βικτωριανή εποχή ο διάδοχος του θρόνου έχει εξώγαμο και απολαμβάνει "περιποιήσεις" από άνδρες φίλους του. Στο League of the Extraordinary Gentlemen o αόρατος άνθρωπος του H.G Wells βιάζεται από τον Hyde του Robert Louis Stevenson. Στο Lost Girls, συμμετέχουν σε ομαδικά όργια ενήλικες εκδοχές της Αλίκης του Lewis Carrol, της Dorothy του Frank Baum και της Wendy του J. M. Barrie. Οι κριτικές για όλα αυτά τα έργα ήταν διθυραμβικές. Κερασάκι στην τούρτα το ότι στα δυο τελευταία παραδείγματα έχουμε να κάνουμε με χαρακτήρες που είναι ελεύθερα διαθέσιμοι αν και κάποια από τα έργα στα οποία εμφανίστηκαν δημοσιεύθηκαν τον αιώνα που μας πέρασε. Δηλαδή τι, τα έργα των Ελλήνων τραγικών ποιητών είναι λιγότερο κοινόχρηστα από αυτά Βρετανών των τελευταίων 100 ετών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου