Το Ultimates 3 #5 βγήκε οπότε και γω παίρνω στα χέρια μου το αγαπημένο μου φτυάρι τον Δημήτρη που έχει ονομαστεί έτσι προς τιμή ενός γνωστού κινηματογραφικού κριτικού και ξεκινάω.
Αλλά καλύτερα να κρατήσω σε αγωνία τους τρεις αναγνώστες μου και να μιλήσω για τους δυο τίτλους του Fable Universe, το Fables #76 και το Jack of Fables #26. Στο Fables λοιπόν βλέπουμε μια μέρα στην νέα ζωή του Τζεπέτο! Τα αμέτρητα εγκλήματά του παραβλέφθηκαν λόγω συμφωνίας αλλά φυσικά δεν συγχωρέθηκαν! Η συμπεριφορά του έχει διάφορες αντιδράσεις από τον κόσμο της Fabletown και η Χιονάτη "του την λέει" με ωραίο τρόπο. Ανάσα δροσιάς είναι το artwork του Michael Allred. Στο Jack η πλοκή σταματά λίγο για να δούμε την ιστορία της δεύτερης αδερφής της Priscilla και να μάθουμε ένα μεγάλο μυστικό για την καταγωγή της! Όλα αυτά με την απαιτούμενη δόση coolness του Jack και πολύ χιούμορ.
Συνεχίζω με τρεις παρακαλώ τίτλους της Dark Horse! Αρχίζει λοιπόν το Solomon Kane, βασισμένο στο έργο του R.E. Howard και με συντελεστές τον συνήθως editor Scott Allie στο σενάριο, τον Mario Guevara στο σκίτσο και τον Dave Stewart στο χρώμα. Χαράς ευαγγέλια για τους οπαδούς του "πατέρα" του Conan και ευκαιρία ανακάλυψης αυτού του παράξενου ήρωα από τους υπόλοιπους! Ο δεύτερος τίτλος είναι το My Name is Bruce, διασκευή μάλλον της ομώνυμης ταινίας με τον Bruce Campbell να παίζει τον εαυτό του. Δεν είναι σπουδαίο, είναι αξιοπρεπές και ο "Chin" είναι πάντα στα υπόψιν μου! Τρίτος και φαρμακερός ο επίλογος του Hellboy: The Crooked Man! Αρκετή πλάκα, ένα ευλογημένο φτυάρι, μια μάγισσα που τιμωρήθηκε όπως της άξιζε και όλα αυτά απεικονισμένα από τον Richard Corben! Hell yeah!
Ο Bendis δεν μου άρεσε ποτέ πολύ αλλά συνήθως ήταν αξιοπρεπέστατο το γράψιμό του. Το Ultimate Spidey #126 είναι λίγο bore-fest και δεν διασώζεται ούτε από την πλάκα του διαλόγου στο τέλος ούτε από το ταλέντο του Immonen. Άντε ρε Bendis ξύπνα.
Jeph Loeb - Joe Madureira. Πριν από δέκα χρόνια μια τέτοια συνεργασία θα ήταν το γεγονός της χρονιάς. Φέτος είναι μάλλον το αστείο της χρονιάς. Η κάλυψη των θέσεων των Millar και Hitch ήταν δύσκολη, τα στάνταρ που έθεσαν ήταν υψηλά συμφωνώντας ή όχι για την αξία των δυο προϋπαρχόντων volumes. Η Marvel νόμιζε πως βρήκε την λύση αναθέτοντας το σενάριο στον έμπειρο αν και κατά την γνώμη μου κακό Jeph Loeb και το σκίτσο στον Joe Madureira ο οποίος γύριζε πίσω στο μέσο που τον ανέδειξε ύστερα από μακρόχρονη απουσία. Το σενάριο όπως φαίνεται πια σε όλη του την μεγαλοπρέπεια στο 5ο και τελευταίο τεύχος, ήταν κά-κι-στο. Ε, εντάξει, δεν είναι και η πρώτη φορά με τον Loeb στο τιμόνι θα μου πείτε. Αυτό που δεν περίμενε κανείς είναι να μη διασωθεί ο Loeb όπως έχει γίνει πολλοστές φορές από τον καλλιτέχνη του! Και ναι ο Joe Mad! ήταν και αυτός ανέλπιστα κακός. Στατικός με λάθη στην προοπτική κτλ. Σαν να μην έφταιγε αυτό αντί για έναν παραδοσιακό inker, με τον οποίο να έχει συνεργαστεί ξανά ο Joe Mad! και κάποιον αξιοπρεπή colorist είχαμε τον άρχοντα της μουντάδας Christian Lichtner που χρωμάτισε πάνω στα μολύβια για να δώσει painted υφή με τραγικά αποτελέσματα που μεγένθυναν και τις όποιες αδυναμίες του αρχικού σκίτσου. Αχ, που ναι οι παλιές καλές εποχές με ΜcWeeny και Liquid! ή Townsend και Buccellato....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου