Πότε πέρασε ο καιρός από την εποχή που έβλεπα το Dark Knight, μια από τις καλύτερες ταινίες του 2008 και μια ταινία που θα μείνει τελικά στην ιστορία! Και πότε πέρασαν σχεδόν 30 μέρες από τότε που είδα το Dark Knight Rises το τρίτο και τελευταίο μέρος αυτής της σειράς!
Φυσικά δεν μπορώ να ξεκινήσω να γράφω για την ταινία πριν αναφερθώ στο μακελειό στην Aurora κατά την διάρκεια μιας μεταμεσονύχτιας παράστασης, την πρώτη μέρα προβολής της ταινίας στις ΗΠΑ. Ένα γεγονός που που στέκεται σαν συνέχεια μιας κατάρας που μπορεί να πει κανείς ξεκίνησε με τον θάνατο του Heath Ledger. Ένα συμβάν που έκλεισε τους Αμερικανούς στα σπίτια τους και στην θέαση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Τους Έλληνες όμως όχι. Πόσο μάλλον αφού καθυστέρησε δυο μήνες να βγει στις αίθουσες. Αυτήν την στιγμή είναι 2η στα εισιτήρια στις ελληνικές αίθουσες, μάλλον θα περάσει πρώτη και θα κινδυνέψει μόνο από το Hobbit και ίσως και καμιά ελληνική κωμωδία. Ίσως να σημαίνει πως άρεσε, ίσως και όχι. Αυτό που με νοιάζει είναι πως άρεσε σε μένα. Πολύ. Περισσότερο απ'ότι όφειλε τελικά. Δεν την βάζω πάνω από το Dark Knight αλλά πιστεύω πως το πλησίασε όσο γινόταν.
Θα μου πείτε, γιατί γκρινιάζουν τόσοι, δεν έχει προβλήματα; Θα απαντήσω και γω τότε πως ναι, έχει και αρκετά. Και οι προηγούμενες είχαν εξάλλου. O Nolan δεν κάνει τέλειες ταινίες, κάνει όμως ταινίες που τα προτερήματά τους είναι τόσο μεγάλα που συνήθως δεν ρίχνεις καν δεύτερη ματιά στα ελαττώματα. Εκτός φυσικά αν αυτός είναι μοναδικός σου σκοπός.
Ναι, ο Matthew Modine πεθαίνει παράξενα και θα μπορούσε να τον φάει το μοντάζ. Μπορεί να πει κανείς και για την σκηνή θανάτου της Cotillard αν κι εμένα η συγκεκριμένη δεν μου προκάλεσε τίποτα αρνητικά συναισθήματα. Αν είχα κάποιο πρόβλημα με την Cotillard ήταν πως δεν έφτασε σε αυτήν την ταινία την Hathaway ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι. Ναι, έτσι είναι αλλά ας μην αλλάζω θέμα. Ένσταση ακούστηκε και για τον θάνατο του Bane, "δεν καταλάβαμε πως πέθανε", "αν είναι δυνατόν να τελειώνει έτσι με έναν τόσο σημαντικό χαρακτήρα" κ.ο.κ. Ναι, το δέχομαι μα δεν συμφωνώ. Έκπληξη. Αυτή πιστεύω πως ήταν η πρόθεση. Ναι, ρε φίλε, τον ξαπόστειλε και ξεμπέρδεψε. Τόσο απλά, τόσο κυνικά! Επίσης, η εύρεση της ταυτότητας του Batman από τον αστυνόμο Blake. Και πάλι όχι ως προς την ιδέα μα ως προς την απόδοση. Δεν πιστεύω πως κατάλαβε με την μία πως ο Wayne είναι ο Batman "επειδή είναι ορφανός κτλ". Του δόθηκε όμως έναυσμα να ψάξει γιατί κάτι δεν πήγαινε καλά με δαύτον.
Υπάρχει και το όλο το θέμα με την χρήση συμβολισμών παρμένων από τα "Occupy" κινήματα ή και την Γαλλική Επανάσταση που έκανε μέχρι και τον Zizek να κάτσει να γράψει κριτική. Η οποία ήταν λιγότερη επικριτική από άλλες που μπορεί να βρει και να διαβάσει κανείς. Και η οποία παρέλειπε και αυτή ένα σημαντικό κομμάτι. Η League of Shadows δεν είναι ο φίλος του μέσου ανθρώπου. Η League of Shadows όπως φάνηκε και από την πρώτη ταινία είναι ένα τάγμα ζηλωτών με συγκεκριμένους στόχους που θα κάνει τα πάντα για να τους πετύχει. Αν ξεχαστεί αυτό οτιδήποτε γραφτεί από κει και πέρα περί επαναστατικότητας, κριτικής στα "Occupy" κινήματα πάει περίπατο. Ο Bane στηρίζεται στις αδυναμίες του συστήματος, πολλά από αυτά που φαίνεται να υποστηρίζει είναι σωστά μα στην τελική όλα είναι μια μάσκα. Πόσες αναλύσεις επί αναλύσεων χωρίς να αναφερθεί το κίνητρο, τι εντυπωσιακές επικεφαλίδες χωρίς λόγο ύπαρξης! Η εικονογραφία της ταινίας χωρίς την ιστορία από πίσω λέει την μισή αλήθεια.
Κάπου εδώ αλλάζω τροπάρι απότομα. Καιρός να αναφερθώ στο γιατί μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία. Θυμάμαι ακόμη και μέρες πριν παιχτεί πως οι περισσότερες πληροφορίες ανέφεραν πως έχει βασιστεί κυρίως στα Knightfall, No Man's Land και The Cult. Η ευχάριστη έκπληξη για μένα ήταν πως το Dark Knight Rises έχει κυρίως βασιστεί στο Dark Knight Returns έχοντας πάρει όμως και στοιχεία από τα υπόλοιπα που αναφέρω όπως και από άλλα όπου χρειάστηκε. Το Dark Knight Rises λοιπόν ακολουθεί τον σκελετό του Dark Knight Returns και βάζει κάπου κάπου και μερικές σκηνές που είναι παρμένες σχεδόν αυτούσιες από κει. Έχουμε δηλαδή την επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη μετά από απουσία από την ενεργό δράση, την προσωρινή ήττα στα χέρια ενός πιο νέου και βίαιου αντιπάλου, την δεύτερη επιστροφή και την νίκη επί αυτού και στο τέλος ακόμη και τον "θάνατό" του.
Μέσες άκρες αυτή είναι και μια εξαιρετικά λιτή περιγραφή της πλοκής με μεγαλύτερη έλλειψη το καλοδουλεμένο σχέδιο της League of Shadows. Εξαιτίας αυτού εξάλλου αρχίζουν να γυρίζουν οι τροχοί. Χάρη σε αυτό βρίσκουν λόγo ύπαρξης ο Bane, η Selina Kyle, η πηγή ενέργειας που μετατρέπεται σε πυρηνικό όπλο, η πτώση και η άνοδος του Batman. Βάζοντας στην άκρη αυτήν την πτώση ας μιλήσω λίγο για την Selina Kyle της Ann Hathaway. Γιατί η Selina Kyle της Hathaway είναι πάρα πολύ καλή. Τόσο καλή που σε κάνει να ξεχνάς τους, λιγοστούς εδώ που τα λέμε, γυναικείους χαρακτήρες που έχουν υπάρξει σε αυτήν την σειρά ταινιών. Τόσο καλή που δεν θα είχες κανένα πρόβλημα να την βγάλεις από το κατιτίς πιο ρεαλιστικό σύμπαν που έφτιαξε ο Nolan και να την βάλεις σε αυτό των comics, ακόμα και αν κανείς δεν την φώναξε Catwoman.
H επιτυχημένη μα ελαφριά διασκευή του Dark Knight Returns και η Catwoman δεν θα έκαναν την ταινία αυτή που είναι χωρίς την τόσο όμορφα δοσμένη ιστορία της πτώσης και της ανόδου. Η σκηνή της μονομαχίας είναι πολύ καλή δεν θα ήταν όμως τίποτα αν δεν συνοδευόταν με την ήττα του Batman σε όλα τα επίπεδα. Πρώτα έρχεται η οικονομική καταστροφή του, μετά η σωματική και σχεδόν ταυτόγχρονα η ψυχική που δεν τελειώνει όμως εκεί. Γιατί αυτήν την φορά η League of Shadows δεν έχει ως στόχο μόνο την Gotham, έχει και τον άνθρωπο που έγινε τροχοπέδη στα σχέδιά της. Και παρατείνει το μαρτύριό του δίνοντάς του όμως χρόνο για να υπερβεί τον εαυτό του και να επιστρέψει. Αυτήν την επιστροφή και ανύψωση ο Nolan την κινηματογραφεί ποιητικά και συμβολικά, δίνοντας λίγη προσοχή στις λεπτομέρειες μα μεγάλη στο συναισθηματικό κομμάτι και στον κύκλο που είχε ανοίξει την στιγμή που ο μικρός Bruce έπεφτε στο πηγάδι και κλείνει με τον Batman που βγαίνει από την φυλακή του.
Σε αυτό το σημείο παίρνω μια ανάσα και αρχίζω να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πράγματα, θετικά και αρνητικά για την ταινία. Και ναι, όσο περισσότερο την φέρνω στην μνήμη μου τόσα περισσότερα θα μπορούσα να προσθέσω και στα δυο σκέλη. Και να γράψω επίσης περισσότερα για την χρήση των επαναστατικών συμβολισμών, των φιλοσοφικών επιρροών και ποιος ξέρει τι άλλο. Αν πέθανε τελικά ο Batman ή όχι για παράδειγμα. Για κάποιον λόγο είναι μια ταινία που μπορείς να γράψεις πολλά γι'αυτήν...
...και να ξεχάσεις να αναφερθείς στην εξαιρετική μουσική του Hans Zimmer, την φωτογραφία, τις πολύ καλές ερμηνείες των περισσότερων ηθοποιών, το μοντάζ που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, την πολύ καλή σκηνοθεσία, το ότι με έκανε να μείνω καρφωμένος στην οθόνη επί δυόμιση ώρες και να μην καταλαβαίνω πως πέρασε η ώρα. Το ότι θα μπορούσε να είναι άνετα μισή ώρα ακόμα. Και πως ακούγεται πως μπορεί και να συμβεί αυτό.
ΥΓ
Flawed but effin' awesome!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου